Just Walking

ze liep het park in en speurde odertussen met haar blik de bomen af, ze was nogsteeds opzoek naar haar siervogel, ineens hoorde ze door haar supersonische gehoor floras aankomen, ze herkende zijn vleugelslagen, ze draaide zich om en inderdaad kwam floras aanvliegen, ze glimlachte licht. de siervogel ging op haar schouder zitten, ''nooit meer zolang wegblijven hoor'' mompelde ze licht glimlachend naar hem, ''ga maar'' toen ze dat zij vloog de vogel weer weg, waarschijnlijk naar de flat, ze liep verder het park in en keek wat rond, het was niet super druk, maar er waren wel heel wat mensen. ze liep naar het meer en knielde bij de kant neer, even keek ze in het water, ze zag zichzelf. ineens zag ze dat de ketting om haar hals oranje was, ze had het al gevoeld, de fenix in haar wilde naar buiten, ze sloot haar hand even om de ketting., toen ze haar hand er van af haalde was de steen aan de ketting weer blauw, hoewel ze de drang nogsteeds voelde gaf ze daar natuurlijk niet aan toe., ze keek weer even naar het water

Het park.. Shairi hield er wel van. Geen grote mensenmassa's, enige rust.. Het was zwaar voor een nieuweling. Waar zij vandaan kwam, waren nauwelijks mensen. Zelfs maar een paar fenixen. Shairi legde haar hand even op haar ketting; een dun zilveren snoertje met een bolletje eraan, in zilver gevat, dat leek te branden. Er zat een vogeltje op haar schouder, die afstak naast haar rode haar; Siri. Ja, Shairi was een gewoon meisje, op het eerste gezicht. Niet veel mensen zouden haar al een tweede blik waardig keuren. Maar als je beter keek, en je wist dat je meer kon zoeken achter mensen dan je dacht, kon je het zien.. ze was geen mens. Shairi was een fenix. Shairi liep rustig naar de fontein. Het water fonkelde haar toe, alsof het wilde zeggen; neem een duik. Maar Shairi was niet van plan op te vallen. Ze liet haar blik over iedereen heen glijden. De enige die haar opviel, was een vrouw met zwart haar. Ze had ook een ketting, in haar hand geklemd. Leek het nu maar zo, of verkleurde die ketting..?
Shairi wilde het wel eens uitzoeken.. Zacht neuriënd liep ze naar de vrouw toe, alsof ze wat interessants zag in het water. Vlakbij haar bleef ze staan, maar zei nog niets. Misschien kon ze iets ontdekken aan de vrouw zelf? Ze had al zolang geen medefenix meer ontmoet..

even gleed haar blik het park rond., ze voelde opnieuw de ketting verkleuren, ze pakte hem weer vast en hij werd weer blauw., hopelijk werd het snel nacht, dan kon ze veranderen. de fenix in haar wilde heel dringend naar buiten, even ging ze zitten aan de waterrand, ze keek in het water naar zichzelf. ze zag een stukje achter zichzelf en rood-harige vrouw staan,

De vrouw keek om. Shairi glimlachte en kwam iets dichterbij. 'Mooie ketting,' zei ze met een glimlach. Onbewust raakte ze haar eigen ketting aan. Siri tsijlpte zacht wat in haar oor, maar Shairi deed net of ze het niet verstond. Straks was dit een gewoon mens, en het zag er raar uit als je tegen de vogel op je schouder ging praten. De meeste mensen hadden niet eens een vogel op hun schouder. Shairi wilde dat het nacht werd. Ze wilde fenix worden, vrij zijn van deze menselijke vorm. Nee, het was niet zo slecht, maar fenix zijn was beter. Shairi hoopte stiekem dat de vrouw ook een fenix was. Dan hoefde ze zich niet alleen te voelen.

ze glimlachte lichtjes ''dankje'', even gleed haar blik weer naar het water, de zon weerspiegelde erin, toen ze weer opkeek zag ze aan de overkant in een boom Floras zitten, haar siervogel. hij kwam niet naar haar toe omdat de vrouw bij haar in de buurt stond., ''Fay'' stelde ze zichzelf voor aan het meisje, het was voor haar niet verkeerd om vrienden te maken

'Dankje,' antwoordde de vrouw. Shairi knikte. Het was al een begin, toch? Het water rimpelde, alsof het weg wilde bij deze vuurwezens. Siri keek even naar de siervogel in de boom. Was die van de vrouw? 'Fay,' stelde die zich voor. 'Ik ben Shairi,' glimlachte Shairi. Ze gebaarde naar haar kleine nachtegaal. 'En dit is Siri.' Siri was een beetje zenuwachtig, maar niet zo erg als bij de meeste mensen. Was er een kans dat... Shairi slikte en haalde diep adem. 'Ik heb ook zo'n soort ketting, een beetje anders.. Maar heb je die ook van een speciaal iemand gekregen?' Als ze ja zei, dan was het misschien wel van een andere Fenix. Alleen fenixen hadden verkleurende kettingen, of kettingen die van vuur leken te zijn.

Fay
ze glimlachte licht toen ze zich voorstelde, toen Shairi vroeg of ze haar ketting van een speciaal iemand gekregen had dacht ze even na ''niet dat ik weet, ik heb hem al zo lang als ik me kan herineren'' zei ze na een tijdje, ze zag het water rimpelen, haar ogen gleden ernaartoe en bleven daar even hangen. ze voelde een zacht briesje langs haar armen gaan,

'Niet dat ik weet, ik heb hem al zolang ik me kan herinneren,' antwoordde Fay. Shairi dacht even na. 'Ik ook, al heel lang.' Shairi legde de nadruk op 'heel'. Fenixen leefden forever. Op de rand van de fontein stond de naam ervan; Fontaine de verité, fontein van de waarheid. Shairi wist niet goed hij ze uit moest zoeken of deze vrouw ook iets verborg, haar ware identiteit. Een zacht briesje waaide door haar haren. Shairi keek in het water en probeerde haar haar te modelleren. Toen ze in het water staarde, echt goed naar de rimpels, zag ze tot haar schrik zichzelf; als fenix. Snel keek ze naar Fay, had zij het ook gezien?

ik had het vanuit mijn ooghoek ook gezien, ik zei geen woord maar hield alleen maar even mijn hand op mijn ketting, door de aanblik van de andere fenix wilde de fenix in mij naar buiten, maar daar waren nog teveel mensen voor in het park, toen hij weer blauw was liet ik hem los en gleef mijn blik naar shairi.