Alleen..

Nergens kon je meer leven. Tegenwoordig rukte de mensheid op, alles werd bedekt onder asfalt. Shairi had moeten vluchten. Het vuur in haar hart was bijna gedoofd toen ze haar thuis zag verdwijnen tussen de vergiftigde wolken. Ze was gevlucht, weggevlogen. Een nieuwe toekomst tegemoet. Tussen de mensen. Daar was ze nu, tussen de vernietigers van haar verleden. Shairi zuchtte. Ze had geld nodig, ze had geen eten, geen thuis of wat dan ook. Het enige wat ze had was Siri, haar nachtegaal. Tenminste, 'haar'? Shairi had Siri gevonden, gewond aan haar vleugel. Ze had Siri verzorgd, en sindsdien liet de vogel haar geen moment alleen. Altijd was ze er, vlakbij of verderop. Shairi had onderweg wat mensen gezien die op straat speelden, en daarmee allerlei muntjes verdienden. Er waren ook kraampjes, met spullen. Maar Shairi had geen spullen, of een kraam. Het idee van de straatmuzikanten trok haar aandacht; Shairi had een prachtige stem. Was dat geen idee? Shairi legde haar jasje op de grond, zoals ze anderen had zien doen. Niemand lette erop hoe de 20-jarige roodharige zich klaarmaakte voor een optreden. Ze was nogal klein, en viel dus niet erg op. Dat was ook geen probleem, als mythische verschijning kon je natuurlijk niet op de markt staan. Haar mensengestalte hoefde geen indruk te maken. Shairi haalde diep adem. Zodra haar geneurie met af en toe een paar fenixwoorden door de straten zweefde, draaiden vele hoofden zich naar haar toe. Shairi probeerde al die vreemde blikken te negeren. Aarzelend tikkend vielen er een paar muntjes op haar jasje. Opeens viel Siri in, Shairi moest glimlachen. Tegen de tijd dat haar lied eindigde had ze een hele hoop muntjes, en hoopvolle blikken. Shairi besloot nog een lied te zingen, ook weer met effect. 'Dat is wel genoeg,' besloot ze, zodra ze stemmen hoorde fluisteren. 'Wie is dat?' Ze had geen behoefte aan nieuwsgierige mensen. Stomme wezens. Ze stopte de munten in haar jas en broekzakken, en vervolgde haar weg. Wat nu? Per slot van rekening was ze nog steeds alleen..

Ook zij had een manier om geld te verdienen. Voor haar zat een grote Konings Cobra op een kleed. Mensen hielden afstand maar hun nieuwschierigheid maakte wel dat ze bleven kijken. De cobra siste, zette haar nek op en kwam omhoog. Mensen maakten verontwaardigde en geschrokken kreetjes en sommigen trokken hun kinderen naar zich toe. Muray grijnsde terwijl ze de slang recht aankeek. De Corbra siste en haalde uit naar haar. Met een soepele sprong ontweek ze en kwam ze achter de Cobra terecht. Ze zette haar wijs- en middelvingen op de tekens aan de achterkant van de kop van de Cobra en drukte deze tegen de grond. Mensen joelden en gooiden munten op het jasje dat bij het kleed lag. Murray grijnsde en pakte de Cobra vlak achter de kop vast waarna ze hem optilde. Het viel op dat de vrouw met de Cobra een zonnebril droeg met glazen waarin je jezelf zou zien als je haar aan zou kijken. Mensen klapten, nog wat munten kletterden op de jas voor iedereen zich langzaam weer in de stroom mensen voegde. Muray raapte het geld bij elkaar in een buidel terwijl de Cobra in haar kraag verdween. "Dat versdiende goed" grinnikte ze. Een meisje met rood haar viel haar op in de menigte. Normale mensen zou zo iemand niet echt opvallen maar Muray had oog voor dit soort mensen. Ze rolde het kleine kleed op en duuwde haar zonnebril verder op zodat haar ogen ongezien bleven. De buidel met geld verdween onder haar jas. "Genoeg aandacht getrokken, tijd om me weer onder de mensen te begeven"

Een ander meisje liep ook rond. Shairi zag haar, met haar prachtige haar en intrigerende zonnebril. Zij verdiende haar geld ook op de markt; ze temde een cobra. Met bijna openvallende mond keek Shairi toe. Siri fladderde naar haar toe, keek mee vanaf haar schouder. Maar Shairi keek vooral naar het meisje. Er was iets aan haar wat haar aandacht trok.. Net of ze niet echt was wie ze leek. Net als ik.. Shairi zuchtte zachtjes. De act was afgelopen, en net voordat het meisje haar jasje opraapte, pakte Shairi een van haar muntjes. 'Sorry, ik heb er niet zoveel,' verontschuldigde zich terwijl ze een euromunt op het jasje legde. 'Dat was een mooie act!' zei Shairi, met haar stem en ogen vol bewondering. Het andere meisje stopte haar munten onder haar jas, en liep weg. Shairi liep met haar mee, zonder iets te zeggen. Ze had het idee dat dit meisje hetzelfde had als zij; niet echt mens zijn, maar anders. Letterlijk. Shairi wilde dat graag weten, en het gaf haar een goed gevoel iemand tegen te komen die haar niet raar aanstaarde om haar felrode haren. Het meisje had nog niets gezegd, ze liet Shairi in spanning wachten. Shairi keek even om zich heen. Teveel mensen op één plek, teveel destructieve wezens onder elkaar. Fenixen leefden in vrede, net als andere mythische wezens. Hoewel mythisch alles behalve waar was. Dat kon Shairi wel weten. Even raakte ze het amulet aan dat onder haar jas op haar borst rustte aan. Het enige wat haar nu aan haar werkelijke ik herinnerde; een vlammend amulet. Het was zo rood dat het leek te branden, en Shairi vond het prachtig. Gelukkig viel het niet op zo, verstopt, uit het zicht.

Ze knikte alleen als antwoord op de munt die het roodharige meisje haar gaf. Vanachter haar kraag verstopt onder haar lichte haar keek de Cobra naar de vogel op de schouder van het meisje. Ze vond het niet echt erg dat ze met haar meeliep. Ze merkte de blik van de Cobra op. "Als je het maar uit je hoofd laat Toxic" siste ze waarschuwend. Snel trok de slang zich terug en verstopte zich weer in haar kraag. "Ze zal het nog wel een keer proberen, ik zou je vogeltje maar uit de buurt laten" zei ze terwijl ze recht voor zich uit keek, alsof ze het tegen de lucht voor haar had. De zonnebril moest het enige bewijs van haar andere gedaante verschuilen. Ze was vaak de oorzaak van verdwijningen van onbelangrijke mensen in deze stad. Vaak kwamen er ze pas na maanden achter dat er iemand miste. Haar metode was dan ook onopvallend, ze werkte altijd 's nachts als alle mensen binnen waren en hun ramen en duren sloten. Vaak waren dan alleen zwervers en hangjongeren nog op straat, ze konden gemist worden als kiespijn. Ze zocht met haar blik een rustig steegje tussen de huizen. Ze bewoog zich anders voort dan de meeste mensen: Snel, geruisloos en lenig. Ze had haar pas wat aangepast op die van de roodharige. Even keek ze om zich heen toen ze een goede plek gevonden had "Volg me" zei ze nog meer net hoorbaar voor het meisje. Snel schoot ze een steegje in, nam een kleiner steegje wat uitkwam op de wat kleinere en ging vervolgens op een T-splitsing rechts. Ze kwam uit op een breder stuk waar de muren geheel bedekt waren met graffiti. Toen het meisje verscheen glimlachte ze "Hier kun je gerust praten" ze had ook snel door gehad dat deze jonge vrouw anders was dan de meeste mensen, net als zij.

Een paar cobraogen staarden vanonder de kraag van de jas van het meisje naar Siri. Die siste wat waarschuwends, wat Shairi's vermoeden alleen nog maar sterker maakte. 'Ze zal het nog wel een keer proberen, ik zou je vogeltje maar uit de buurt laten,' zei het meisje, al keek ze recht voor zich uit. Er waren hier niet zoveel mensen meer als op de markt, dus pakte Shaire Siri voorzichtig van haar schouder en floot wat, net als een vogel. Siri kwetterde en vloog weg, op een veilige afstand. De zonnebril hulde het meisje in geheimzinnigheid. Ook de manier waarop ze bewoog was anders.. gewoon soepeler, een soort glijden of schrijden eerder. Wat Shairi opviel, was dat ze haar pas aan die van Shairi aanpaste; voorzichtig en bedeesd. Ze keek om zich heen, en haar stem bereikte maar net haar oren toen ze zei;'Volg me.' Snel schoot ze een steegje in, Shairi versnelde haar pas en volgde haar. Het steegje werd smaller, het volgende steegje was smaller en kleiner. De muren waren bedekt met grafitti, het leek bijna levende graffiti, dat op zichzelf stond. Ze zag het meisje met de zonnebril nog net lopen, en hoorde de cobra zachtjes sissen. Shairi had een uitmuntend gehoor. Bij de T-splitsing die volgde, was ze rechts gegaan, en Shairi ging nog wat sneller lopen. Hier was niemand meer, alleen zij en het uit het zicht verdwenen meisje. Ze kreeg een claustrofobisch gevoel, maar het volgende steegje was weer breder, met evenveel grafitti als de voorgaande. Het vreemde meisje leunde tegen een muur aan, en glimlachte zodra ze Shairi zag. Shairi glimlachte bijna onmerkbaar terug. 'Hier kan je gerust praten,' zei ze. Ze had iets over zich heen.. Shairi vermoedde nog steeds dat ze anders was.. net zoals zijzelf. Zou zij als eerste iets zeggen? Shairi besloot zichzelf voor te stellen. 'Hoi, ik ben Shairi. Je act op de markt was.. bijzonder,' begon Shairi lichtjes aarzelend. Stel dat ze het mis had?

Een grijns die bijna onmogelijk breed was verscheen op haar gezicht. "Als je verstaat wat een slang zegd word het al een stuk gemakkelijker, zeker als je weet dat ze je toch nooit zou kunnen doden" ze sloot haar ogen en nam haar zonnebril af waarna ze haar ogen opende. Twee gifgroene ogen met dunne, puntige pupillen verschenen. Het was het enige dat haar ware gedaante verried. Ze keek Shairi niet aan er klonk een lichte sis op de achtergrond van haar stem "Mijn naam is Muray, noem me maar Lyra" als dit meisje - Shairi - een mens was zou ze haar vergiftigen, veranderen in steen of misschien wel opeten... Zou ze goed smaken? Mensen waren niet echt heel eetbaar al waren de vrouwtjes wel iets smakelijker dan de mannetjes. De Cobra siste wat beledigd. Muray liet haar rond haar pols gaan "En dit is Toxic" de Cobra vehief haar kop en keek de jonge vrouw aan. Toxic was eigelijk altijd wel in Muray's buurt al was ze soms even weg om op ratten te jagen, er zaten er genoeg in de stegen tussen het afval. Soms verorberde ze een vogel, als ze de kans kreeg.

Een enorm brede grijns verscheen op het gezicht van haar gezelschap. 'Als je verstaat wat een slang zegt word het al een stuk gemakkelijker, zeker als je weet dat ze je toch nooit zou kunnen doden.' Shairi knikte; haar vermoeden was juist geweest. Het meisje deed haar zonnebril af, twee gifgroene slangenogen keken haar aan. Het enige wat haar verraadde.. een basilisk. 'Mijn naam is Murya, noem me maar Lyra.' Shairi lachte nu ook breeduit, maar wachtte tot de slang voorgesteld was. 'Dit is Toxic.' De cobra keek haar aan. Shairi voelde even een huivering, maar dat deed er nu niet toe. 'Dus jij bent ook.. geen mens,' zei Shairi. 'De fenix is mijn soort.' Shairi haalde haar amulet tevoorschijn. 'Dit is mijn nachtegaaltje, Siri,' vervolgde ze. De nachtegaal kwam op een fluitje naar haar toe. 'Maar mijn haar heeft ook nogal een signaalkleur,' lachte Shairi. Siri keek zenuwachtig naar Toxic, en vloog weer wat uit de buurt. De groene ogen van de slang volgden haar. Shairi keek naar het Muray.. Lyra. 'Ik had bijna gedacht dat ik hier de enige was, Lyra, tot ik jou tegenkwam. Hoe ben je hier terecht gekomen?' Shairi leunde een beetje achterover tegen de muur. Het maakte haar niet uit dat de graffiti haar jas vies zou maken.

Muray's blik veranderde weer naar serieus. Het was een onderwerp waar ze niet veel over sprak. "Dit was de enige stad met een avondklok" legde ze uit "Je moet weten dat, zodra de zon onder is. De mensen naar binnen moeten en de ramen en deuren moeten sluiten. Dat is de tijd dat wij..." - daarmee bedoelde ze de mythishe wezens - "... onszelf kunnen zijn" ze was er nu achter dat dit meisje geen mens was, dat scheelde een hoop gedoe met politie en andere zaken als ze haar zou opeten. Shairi was een Fenix en nieuw in deze stad dus bedacht ze dat ze maar beter wat regels kon uitleggen "Er is een duister deel in de stad waar de zon nooit komt, een plek waar niet-slechte wezens absoluut niet moeten komen. Er zijn veel meer wezens in deze stad. De meeste kunnen zich heel goed vermommen. Het lijkt me dat je weet dat je je normale gedaante nooit aan 'normale' mensen moet laten zien." ze leunde ook tegen de muur, de graffiti achter haar was al droog en bevuilde haar kleding niet.

Lyra keek weer serieus. 'Dit was de enige stad met een avondklok,' begon ze haar uitleg. Shairi luisterde en begreep. 'Er is een duister deel in de stad waar de zon nooit komt, een plek waar niet-slechte wezens absoluut niet moeten komen. Er zijn veel meer wezens in deze stad.' Shairi kreeg een grijns om haar mond. 'Dan zal ik daar een keer naartoe moeten...' Shairi was nu niet echt de vriendelijkste fenix geweest voor ze hier kwam. Eerlijk gezegd meden andere fenixen daar haar als de pest. Ze had maar met één iemand echt kunnen praten, en die was gewoon verdorven. 'Ik denk niet dat ik ooit mijn ware gedaante aan die mensen wil laten zien. Daar zouden ze niet tegen kunnen.' Lyra was een basilisk, een wezen dat er aanzienlijk gevaarlijker uitzag als een fenix, met ook gevaarlijkere krachten. Maar een fenix kon ook behoorlijk dodelijk uit de hoek komen.. als ze wilden. 'Eleria is een goede stad voor ons, tenminste, na de avondklok, zo te horen,' stelde Shairi vast. Ze keek Siri even vlug aan. Gelukkig kon je hier 's nachts wat vrijer rondlopen, zeg. Shairi was blij dat ze Lyra was tegengekomen, en dat Lyra haar de regels uitgelegd had. 'Kom jij wel eens in het donkere deel?' vroeg Shairi nieuwsgierig.

"Ach, ik woon er" ze grijnsde. Ze deed zich meestal voor als neutraal zodat mensen of wezens haar niet als vijand beschouwde als ze buiten het gebied was. Binnen het duistere gebied was ze puur slecht en was haar missie goedzakken buiten te houden. Ze had haar schuilnaam vooral omdat ze met de naam 'Murray' bekend stond als gevreesd. Ze liet Toxic weer in haar kraag verdwijnen nadat deze wat tegen haar gesist had. Muray keek naar de lucht en hoopte het blauw snel van kleur te zien veranderen: Ze wou op jacht. Ze deed haar zonnebril weer op zodat ze iets vrijer rond kon kijken. Haar blik had - zelfs in menselijke gedaante - een verstenend effect als ze iemand aankeek. Ze had wel door dat Shairi niet een goedzak was, maar was ze slecht? Ze ging met haar hand door haar licht gekleurde haar en nam Shairi nog eens in zich op: Rood haar, blauwe ogen, redelijk lang - langer dan zij - en een vogeltje wat er erg smakelijk uit zag.

'Ach, ik woon er,' grijnsde Lyra. Shairi grijnsde terug, wat een vreemd idee was dat eigenlijk. 'Ik zou er ook wel willen wonen. Het lijkt me daar best gezellig,' antwoordde Shairi. Eerlijk gezegd was ze blij dat Lyra haar niet recht aankeek, basilisken hadden een verstenende blik, en ze geloofde niet dat die in menselijke vorm helemaal verdwenen was. Lyra bekeek Shairi eens goed. Shairi wist wel dat ze er niet erg gevaarlijk of slecht uitzag. Fenixen aten ook geen vlees. Eigenlijk aten ze heel weinig. Shairi had nooit goed willen zijn; ze geloofde niet in aardig doen en geliefd zijn. Om te overleven had je jezelf nodig, en verder niemand. Misschien een paar mensen met wie je kon praten, een enkele vriendin. Maar het leven was hard, je leven nooit verzekerd. Dat waren de mensen vergeten; zij leefden van voedsel uit winkels, jaagden niet meer, waren een gemakkelijke prooi geworden, bang en onzeker als ze eigenlijk waren. Het begon al te schemeren. Shairi kreeg een sterke aandrang Lyra te overtuigen dat ze slecht was, dat ze die titel verdiende. Maar ja, hoe kreeg je dat voor elkaar in een donker steegje? Met graffiti op de muur als bonus, bedacht ze, toen haar jasje een beetje aan de muur bleef kleven zodra ze zich verplaatste. Een zacht geneurie kwam Lyra's en Shairi's kant op. Een jongen, niet oud, niet jong kwam plotseling de hoek om. Hij keek nogal verbaasd hier twee meisjes te zien, en was nogal dronken. Duidelijk een hangjongere. Shairi draaide even met haar ogen, wat had ze hiér nu weer aan? Zij stond het dichtst bij de jongen, die besloten had op roodharige meisjes te vallen, want hij liep naar Shairi toe. Siri floot waarschuwend, maar Shairi keek de jongen recht aan. 'Hey.. mei-meisjes..' hikte de dronken jongen. Shairi haalde haar neus op; hij stonk naar bier. Blijkbaar was de jongen van plan haar te versieren of wat dan ook, want hij zette zijn hand tegen de muur en leunde wat naar haar toe. 'Kom je mee?' vroeg hij, wat minden hikkend dan eerst. Shairi haalde haar schouders op en wilde weglopen, maar de jongen greep haar arm. 'Wacht eens even!' Snel draaide ze zich om, met een boze blik in haar ogen. 'Handen af!' Shairi gaf hem een rake mep in het gezicht. Gedesorienteerd wankelde de jongen achteruit, maar het bier maakte dat zijn boosheid explodeerde. Hij rende naar haar toe, op wankele benen, en sloeg haar. Dat had Shairi niet verwacht. Ze voelde haar neus opeens heel goed, en er begon bloed uit te druppelen. De jongen wilde haar nog een keer slaan. Reageerden alle mensen zo? Shairi had weinig ervaring met dronkelappen. Wacht.. hij had haar geslagen. Hij had haar geslagen! Shairi voelde woede opwellen vanuit haar kern, explosief en vastberaden, vernietigend en slecht. 'Ga weg!' gilde ze hard. Lyra keek toe. Shairi wist niet of ze zich nu kon bewijzen, of dat Lyra gewoon geen zin had om iets te doen,en hem zo wel op zou eten. Shairi focuste haar woede weer op de jongen, die nog steeds zijn vuist in de lucht had, maar gestopt was door iets in haar stem. Innerlijk was Shairi al een en al vlammen, haar fenix was klaar om aan te vallen. Uiterlijk veranderde ze nauwelijks, ze was alleen niet meer te zien zodra een explosie van vlammen vooruit vloog, recht op de jongen af. Shairi's lach weerkaatste gemeen tegen de muren toen het vuur hem raakte, maar het maakte hem niet in een keer af. Het maakte juist dat hij vanbinnen beschadigd raakte, veel pijnlijker dan enige andere uitwendige verwonding die ze ooit toe had kunnen brengen. Onmiddelijk na de aanval besefte Shairi dat ze zich niet had mogen veranderen, dat ze hem gewoon had moeten slaan. Maar zodra ze haar aanvaller zag liggen voelde ze geen spijt, noch medelijden. 'Ik zei dat je weg moest gaan, niet?' zei ze liefjes. Daarna keek ze naar Lyra. 'Heb je honger?'

Dronkenlappen kwamen hier vaak, vraamd genoeg alleen dronken. Soms waren er ook jongeren die bezig waren met graffitie. Voedstappen galmde door de steeg. Een dronkenlap verscheen. Blijkbaar had deze besloten dat hij geil was en de langste van hen twee wel wou hebben. Hij begon met een zwaar belabberde versiertruc die alleen op andere dronkenlappen zou werken. Shairi was duidelijk niet geïntereseerd en draaide zich van de jongen af maar deze pakte haar beet. Dit leek Shairi niet te pikken want ze begon tegen de jongen te schreeuwen en gaf hem vervolgens een mep. "Oeghhh" grinnikte Muray terwijl ze met haar hand wapperde. Dat was vast pijnlijk! Ze kon haar lach haast niet inhouden en kon een flink brede grijns niet onderdrukken. 'Ik zei toch dat je weg moest gaan, niet?' klonk Shari's stem 'Heb je honger?' vroeg ze vervolgens. De jongen lag op de grond de trillen en naar adem te snakken. Hij was niet dood maar Muray zou daar wel voor zorgen. "Dat was een mooie actie!" complimenteerde ze Shairi. Toxic was al door haar shirt heen langs haar been naar de grond gekropen. Muray siste, gooide haar hoofd achterover en veranderde. Een gigantishe basilisk verscheen in het brede deel van de steeg. De jongen schreeuwde zonder geluid. Muray boog haar grote slangenkop over de jongen heen en keek hem recht aan met haar gifgroene ogen terwijl ze haar lichaam om hem heen wikkelde. De jongen sloeg vreemd paarsblauw uit toen ze zijn ribben tegen elkaar kneep met een ongelofelijke kracht. Basilisken waren, net als slangen een grote spier en daarmee erg sterk. Telkens als de jongen probeerde adem te halen versterkte ze haar greep tot de jongen in de hevige pijn van Sairi's aanval bezweek. Met gemak sloot ze haar bek rond het lichaam en werkte het in zijn geheel naar binnen. Wie zou hem missen? Er was geen enkel bewijs meer en zijn dronken vrienden zouden zich toch niets van deze avond herrinneren om aanweizingen te kunnen geven over de jongeman. "Je bent welkom in het duistere gebied, dat weet ik zeker" zei ze voor ze terugveranderde.

Lyra leek het wel leuk te vinden. Zodra Shairi de jongen tegen de grond had gekregen, lag hij ademloos te trillen. 'Dat was een mooie actie!' complimenteerde Lyra haar. 'Dankje,' grijnsde Shairi breed. Lyra gooide haar hoofd achterover, en met gesis veranderde ze in een gigantische basilisk. Shairi keek gefascineerd hoe Lyra Muray werd. Toxic was vlak bij haar in de buurt. De enorme slang kronkelde zich om de jongen heen. Shairi glimlachte. Wat een eigenaardige manier om te sterven. Telkens als hij wilde ademen kraakte Muray meer ribben. Uiteindelijk bezweek hij, paars aangelopen, door de aanval van haar vuur en Muray's dodelijke hongen. Terwijl ze gefascineerd toekeek, voelde Shairi wat bloed op haar lip. Snel greep ze naar haar amulet, levend vuur, gevangen door haar voorouders. Vuur had een helende werking op haar. Dus nam ze het amulet in haar hand, en hield het voor haar gezicht. Een vurige gloed en intense warmte verspreidde zich over haar verwonding. Binnen enkele seconden was de wond verdwenen, evenals de jongen. Al het bewijsmateriaal was weg, er waren geen getuigen en dergelijke.. Dat was mooi. Muray keek haar aan, en voor ze terug veranderde zei ze; 'Je bent welkom in het duistere gebied, dat weet ik zeker.' Shairi grijnsde, blij geaccepteerd te zijn door een wezen dat zeker het recht had het duistere deel te domineren. 'Daar ben ik blij om. Waar is het eigenlijk precies? Ik zou er wel eens naartoe willen,' zei Shairi, het laatste meer als gedachte dan als plan.

Toxic vergezelde muray weer. Het was beter om een schuilnaam te hebben omdat sommige mensen vermoedens hadden naar de mythishe wezens in hun stad. Ze ontdekte dan namen die alleen voor mythishe wezens werden gebruikt en Muray was daar een van. Vandaar haar schuilnaam. "Ik zal je er wel naartoe brengen als de avondklok ingaat. Dat kunnen we sneller vooruitkomen" een grijns op haar gezicht verraadde wat ze bedoelde. Ook in haar menselijke gadaante had ze een scherp gehoor en een goede blik. Helaas moest ze een zonnebril dragen ter bescherming van anderen. Daarmee werd bedoeld dat ze niet iedereen die haar ogen probeerde te zien dood neer zou vallen. S'nacht was ze meestal zonder zonnebril omdat ze anders niets kon zien. De combinatie van het donker van de nacht én haar zonnebril was teveel en maakte alles één grote donkere brij. Ze had haar zonnebril nu al in haar zak omdat de meeste mensen naar binnen waren gegaan. Het zou niet lang meer duren of geen enkel normaal mens was meer op de straten te vinden op een paar zwervers en dronkenlappen na. Zwervers vertelde vaak verhalen over vreemde wezens die ze zagen maar iedereen ging er nu vanuit dat alle zwervers gek waren en al deze verhalen verzonnen.

'Ik zal je er wel naartoe brengen als de avondklok ingaat. Dan kunnen we sneller vooruitkomen.' Shairi moest ondanks zichzelf grijnzen. 'Dankjewel.' was het enige wat ze antwoordde. Nu begreep ze waarom Lyra de schuilnaam en de zonnebril had. Misschien moest zijzelf ook een schuilnaam bedenken. 'Welke schuilnaam zou ik kunnen nemen?' vroeg ze zich hardop af. Shairi was ook niet echt een alledaagse naam. Shairi was blij dat ze zelf geen effecten van haar fenixzijn in haar mensengedaante behield, alleen het zingen en de amulet dan. Toxic zat weer op Muray's schouder, en Siri vloog naar haar toe. Eigenlijk hadden hun namen omgedraaid moeten zijn. Siri betekende geheim, en Shairi lied. 'Kunnen we veranderen na de avondklok, of moet ik daar zo naartoe?' vroeg Shairi, aan haar jackje plukkend. Na de uitbarsting van daarnet had ze wel behoefte aan haar oorspronkelijke vorm.

"Ik neem aan dat je in je fenixvorm sneller bent. Je kunt op de vleugels gaan en via de lucht ernaartoe. Ik leid je via de daken in mensengedaante" als ze eemaal daar zouden zijn zou ze wel veranderen maar het was moeilijk om als gigantishe slang door dunne steegjes of over daken voort te bewegen. Haar mensengedaante was lenig. Dat was een voordeel bij het nadeel van haar ogen. Ze keek naar de lucht, nog eventjes... Een rat schoot voorbij. Murray zette haar voet op diens staart en meteen schoot Toxic langs haar been naar beneden. Met een simpele beet verlamde ze de rat binnen enkele seconde. Daarna werkte de Cobra hem in zijn geheel naar binnen om vervolgens weer langzaam in Murays kraag te verdwijnen. Voorlop ghad ze weer genoeg. Het was niet zo moeilijk om in de stad aan eten te komen, je moest gewoon weten waar je moest zoeken.

'Ik neem aan dat je in je fenixvorm sneller bent. Je kunt op de vleugels gaan en via de lucht ernaartoe.' Shairi knikte instemmend, Siri floot zachtjes. Toxic's groene ogen staarden naar haar vogeltje. 'Ik leid je via de daken in mensengedaante,' vervolgde Lyra. Shairi knikte nogmaals instemmend. Daar had ze een punt. Een basilisk kon moeilijk tussen de steegjes door en was al helemaal geen dakenklimmer. Terwijl Shairi bedacht hoe ze het minst op zou vallen, zetten Lyra haar voet op een rattenstaart, terwijl de cobra de rat gelijk af maakte. Shairi keek even opgelucht naar haar Siri; ze waren al een lange tijd goede vriendinnen. Lyra klom alvast naar boven. 'Ik verander nu,' waarschuwde Shairi. Haar verandering ging met vuurverschijnselen gepaard. Je moest altijd uitkijken met vuur.. als je geen vuurwezen was. En dat was een basilisk niet. Shairi spreidde haar armen, alsof ze haar vleugels uitsloeg.. wacht, dat deed ze ook! Ze gooide haar hoofd achterover, een huivering trok door haar hele lichaam, een soort spastische schok. Siri was een stukje verderop gaan zitten. Vuur omringde Shairi's gestalte, en trok na een goede tien seconden weer weg. Nu zat er een grote, lichtjes rood opgloeiende vogel op de grond. Als fenix had Shairi een mooiere stem dan als mens, hoewel veel mensen haar stem al prachtig vonden als ze zong.. Zo was ze Lyra tegengekomen. 'Ik ben klaar om te gaan.' Met die woorden sloeg ze haar vleugels uit en steeg boven de daken uit, terwijl een mensenfiguur voor haar uit rende.

Muray keek toe hoe de mens verdween en er een vuurvogel verscheen, ookwel Fenix genoemd. Ze haalde diep adem, rekte zich uit en sprong vervolgens tegen de muur op. Ze zette zich af en kwam tegen de andere muur aan. Ze zette zich opnieuw af en herhaalde dit tot ze boven was. Eemaal op de daken werd het niet gemakkelijker. Ze sprong over steegjes heen en liep over draden die over de bredere straten hingen alsof ze nooit anders deed. De gebouwen werden hoger en steeds minder bewoond. Sommige waren zelf onbewoonbaar verklaard. Ze vorderde snel maar het zou nog even duren voor ze er waren. Haar voed gleed weg en ze viel een eind langs een gebouw tot haar handen een dakgoot vonden. Het ding schoot uit zijn voegen en boog een stuk om door de kracht van haar val. Alsof het erbij hoorde slingerde ze omhoog naar een draad die over de weg gespannen was en haakte ze haar benen eraan. Ze hees zich in een vloeiende beweging op het draad en liep eroverheen naar de andere kant van de straat. Ze richtte haar blik even naar boven en zag de Fenix vliegen haar lichte kleding stak behoorlijk af tegen het nachtelijke donker...

Een rode gloed maakte duidelijk dat er ergens vuur was. Na zo'n tien seconde verdween het. Hij vroeg zich af wat dit geweest kon zijn. Toen hij even later een Fenix boven de daken zag verschijnen grijnsde hij. Dit kon nog eens leuk worden. Hij zat op een dak met één been over de rand van het dak en de andere opgetrokken. Op zijn schouder zat een klein wit vogeltje. Deze maakte een fluitgeluidje en Sinder grinnikte. "Dat kun je wel fluiten, ja" gaf hij toen. Het vogeltje floot nog eens. Hij zag dat de Fenix zijn kant uit kwam en merkte op dat het een vrouwtje was. Het werd steeds leuker... Voor hem, aan de andere kant van de straat verscheen een jonge vrouw in lichte kleding. Ze leek van een dak te springen om vervolgens aan een dakgoot te hangen. Ze liep over de draad die zo'n negen meter van het vandaan aan het gebouw vast zat. Het viel hem op dat deze vrouw niet alleen erg lenig was maar ook gifgroene ogen had. Hij had een scherp zicht en had dit al vanaf de andere kant van de straat gezien. Hij stond op en liep op een rustig gangetje over het dak naar de plek waar de draad en het gebouw zat. "Heb je haast?" vroeg hij droogjes. Hij hield zowel de jonge vrouw met de gifgroene ogen als de Fenix in de gaten. Hij had meteen door dat de vrouw een Basilisk was. Een goudgele gloed verscheen rond zijn lichaam terwijl het witte vogeltje opvloog en een eindje verder op een antenne ging zitten. Zij lichaam transformeerde, eerst verschenen er vleugels daarna de rest. Hij zwiepte met zijn leeuwenstaart en vauwde zijn vleugels. Hij kon wel raden waar deze twee naartoe gingen maar hij had interesse in de Fenix en wou wel wat meer over haar weten.

Lyra rende voor haar uit, lenig en soepel. Haar mensengedaante had wel degelijk voordelen voor haar. Shairi vroeg zich af of dat bij haar ook zo zou zijn. Plotseling gleed Lyra uit. Shairi remde af; misschien moest ze helpen.. Lyra's handen grepen een dakgoot en vanaf daar raakte ze met haar benen op een draad. Ze haalde de overkant van de straat veilig en zonder schrammen. Shairi zag Lyra's lichte kleding afsteken tegen het donker. Zelf voelde ze zich opeens een beetje bekeken; fenixen waren niet echt bepaald zwart gekleurd. Siri vloog vlak naast haar en floot geruststellend. Nee, wacht.. meer alsof ze een ander fluitje hoorde. Mensen konden niet zo fluiten.. was hier een ander vogeltje in de buurt? Muray had geen vogel.. Shairi schoof de gedachte van zich af toen ze bijna tegen een draad vloog. Daarna bleef ze op gelijke hoogte me Lyra. Beide vrouwen keken verschrikt om toen ze een stem hoorden. 'Heb je haast?' Een man stond op het dak, vlakbij het aansluitpunt tussen het gebouw en de draad. Het witte vogeltje op zijn schouder vloog op, en Siri floot naar haar. Daarna gebeurde er iets raars met de jongen. Shairi was zo verbaasd geweest; wat deed een mens hier na de avondklok? Maar hij transformeerde! Zijn vleugels vouwden uit, een leeuwenstaart zwiepte achter hem heen en weer. Shairi keek vol verbazing naar de griffioen. Wie zou hij zijn? Ze had nog nooit een griffioen ontmoet, wilde wel meer over hem weten..

Ze had het gefluit gehoord maar dacht dat het van het vogeltje van Shairi kwam. Dat maakte ook dat ze schok van de mannenstem. Het klonk niet dronken en dronkelappen konden in geen mogelijkheid op een dak als deze komen. Ze draaide zich om en zag de man, was het wel een man? Oud was hij niet, leek het. Ze zag een klein wit vogeltje wegvliegen en merkte een goudachtige gloed rondom de jongeman op. Wat was dit? Was hij een... Op dat moment veschenen er vleugels, leeuwenpoten en staart, arendspoten en een arendskop. Overduidelijk een Griffioen. Ze had wel eens eerder Griffioenen gezien maar alleen van een afstand. Ze zette een pas achteruit. Wetend dat arenden wel eens slangen aten maar liet geen angst of afschuw blijken. Ze nam de Griffoen in zich op en wou een valse opmerking maken om vervolgens haar weg met Shairi te vervolgen maar Shairi leek geïntereseerd in de Griffioen. Ze keek even de andere kant op, siste een waarschuwing tegen Toxic en keek weer naar de twee. De nieuwsgierigheid leek niet van een kant te komen; ook de Griffioen toonde interesse. Ze zuchtte onhoorbaar, wat nu? Misschien moest ze hen even 'alleen laten' ze leunde tegen de muur van een wat hogen, aangrenzend gebouw waarvan de ramen en deuren slordig met planken dichtgetimmerd waren en keek van de Griffioen naar de Fenix.

Hij was niet de enige die interesse toonde, ook de Fenix leek geïntereseerd in hem. Hij was wel gewend dat mensenvrouwtjes geïntereseerd in hem waren maar andere wezens had hij weinig megemaakt. Hij bekeek de grote rood/oranje vogel en trok zijn kop wat naar achteren zodat zijn borst naar voren kwam en hij er trots uit zag zoals de arend was. Ook de leeuw kwam vaak als machtig en trots over. Hij was totaal niet trots maar wou wel degelijk zijn kracht laten zien. De jonge vrouw die over de draad aan was gekomen was totaal ongeïntereseerd en daarom lette hij niet zo op haar. Het fluitje van Ice klonk ergens, blijkbaar was hij wel benieuwd naar de vogel die de fenix bij haar had. "Neem me niet kwalijk dames, mijn naam is Sinder" zei hij met een lichte grijns rond zijn snavel, in zijn woorden klonk een licht sarkasme al bedoelde hij het vriendelijk. Hij had gewoon die spot in zich die maakte dat mensen hem niet vertrouwde en mensenwijfjes hem aantrekkelijk vonden. Hij hield zijn kop een beetje scheef en keek de Fenix aan, wachtend op het geluid van haar stem die haar naam zou doen klinken. Hij stelde zich verschillende stemmen voor, dat was niet van buiten te zien.

Shairi keek naar de griffioen, die trots zijn borst vooruit stak. Beide dieren die zich in de griffioen verenigden, waren trots en machtig. Shairi was 'slechts' een vreemde soort vogel. Lyra toonde geen interesse, maar liet Shairi haar gang gaan. Dat waardeerde ze wel. Zelfs slechte mythen hadden respect voor elkaar. Shairi was wel gewend dat mensen naar haar keken, ze had opvallend haar. Voor de rest was ze niet lelijk, maar ik niet bijzonder mooi. Maar als fenix was dat natuurlijk wel anders.. Ze rolde bijna met haar ogen, de griffioen was een beetje aan het pronken met zijn kracht. 'Neem me niet kwalijk dames, mijn naam is Sinder,' sprak de griffioen met lichte spot in zijn stem. Shairi wist niet wat voor stem ze verwacht had, maar deze beviel haar zeker. Siri floot nogmaals naar het witte vogeltje bij de griffioen. Shairi glimlachte even naar haar, maar de griffioen trok opnieuw haar aandacht. Hij hield zijn kop scheef en keek haar afwachtend aan. Even keek Shairi om naar Lyra, maar richtte haar blik toen weer op de griffioen. 'Hoi Sinder. Ik ben Shairi, en dit is Siri.' Ze knikte naar haar nachtegaal. Haar stem was melodieus; ze was begiftigd met zangtalent en zodoende een prachtige stem. Shairi keek de griffioen strak en nog steeds geïnteresseerd aan. Ze kwam niet altijd iemand tegen die ook 'anders' was.

Haar stem was bijzonder melodieus, zoals ze van een vogel zou verwachten. Ice beantwoordde het fluitje van Siri zoals de Fenix haar vogeltje had voorgesteld. Sinder knikte en hield zijn kop nu weer normaal. "Aangenaam, dat is overginds Ice. Ik geloof dat hij Siri wel leuk vindt" hij grinnikte om de laatste zin en Ice draaide zich al stilhangend in de lucht om. Hard met zijn vleugelstjes klapperend om te blijven hangen floot hij beledigd naar hem. Sinder grijnse. Ice was werkelijk een goede vriend en ze gingen altijd een beetje spottend met elkaar om. Meer dan Ice had hij niet nodig al was het nooit verkeerd om een goede vriend of vriendin te hebben, misschien zelfs een vriendinnetje... Ice floog ondetussen naar Siri en fladderde wat om haar heen; een uidaging om samen te vliegen. Sinder wist niet hoe het vogeltje van Shairi erop zou reageren maar dacht dat het wel goed zou komen. Ice was vreselijk snel als het moest. Soms dacht Sinder dat hij colibri bloed had ofzoiets. Hij zwiepte met zijn staart en keek naar Shairi, niet meer op de Basilisk lettend.

(Muray, supercool onderschrift joh! Wou dat ik dat soort afbeeldingen kon vinden van een griffioen...)

Het vogeltje van Sinder beantwoorde Siri's fluitje. Shairi glimlachte. 'Aangenaam, dit is overigens Ice,' stelde Sinder hem voor. 'Ik geloof dat hij Siri wel leuk vindt.' Het kwam er met wat spot uit. Ice draaide zich beledigd om naar Sinder, en Shairi giechelde zachtjes. Wat leuk, dat ze elkaar zo begrepen! Shairi keek naar Siri. 'Volgens mij zie jij hem ook wel zitten, hé?' Siri keek haar even aan met een betekenisvolle blik.. als vogels met hun ogen konden rollen was dat nu gebeurd. Shairi lachte, tinkelend bijna. Ice vloog nu naar Siri toe, daagde haar uit samen te gaan vliegen. Shairi floot zachtjes wat naar Siri. Vogeltaal en Mensentaal zijn niet helemaal te vertalen, maar het kwam neer op;'Ga maar, we vinden elkaar wel weer.' Shairi hield van Siri met heel haar hart. Zij was de enige die ze had gehad, al die tijd. Nu had ze Muray wel een beetje, ook al kende ze haar nog niet zo goed. Vreemde omstandigheden verbonden 'mensen' altijd. Maar meer vriendinnen of misschien een vriendje, dat zou misschien ook wel fijn zijn.. Dan zou ze niet meer alleen zijn, zoals ze altijd al was geweest voor Siri kwam.. Eeuwen alleen doorbrengen was geen pretje. Ice leek wel een kolibri; zijn vleugeltjes klapperden razendsnel op en neer bij Siri. Siri klapperde zo gracieus mogelijk met haar vleugels, en vloog hem achterna. Vrolijk kwinkelierend en fluitend vlogen ze van Sinder en Shairi weg. Shairi keek Sinder weer aan. Ze waren Muray helemaal vergeten. Shairi glimlachte scheef naar Sinder. 'En hoe ben jij hier verzeild geraakt?' Ze vroeg het speels, al was het een serieus onderwerp, maar het was om te verhullen dat ze zenuwachtig was. Wat moest ze zeggen tegen hém?

(Ja, het is echt überstoer! Ik kan er geen maken... Dat lukt me nooit. Die van jou is ook mooi, Sinder!)