Even uitrusten.

Na dagenlang rondlopen was Zalas eindelijk aangekomen in een nieuwe stad. Hij had zichzelf gedwongen door te gaan tot hij een stad of dorp zou bereiken. Nu dat eindelijk het geval was liet hij zich in het park op het zachte gras neerploffen. Het was nog een beetje nat van de dauw want het was nog vrij vroeg. Rond Zalas' been kronkelde een witte slang die zich ook uitgeput in het gras liet vallen. Zalas glimlachte even zuinig, iets wat heel zeldzaam was voor hem. Die glimlach was dan ook snel weer verdwenen. Zalas ging achterover liggen met zijn handen onder zijn hoofd. Hij staarde naar de licht bewolkte lucht boven hem. Zalas was wat betrefd basilisken vrij uniek. Zijn normale oogkleur was goud in plaats van groen. Dit stelde hem in staat dingen en mensen te verplaatsen zonder ze aan te raken door er enkel naar te kijken. Als zijn ogen goudkleurig waren kon hij ook geen mensen verstenen. Als hij ze gif groen liet kleuren wel. Verder was Zalas' haarkleur ook niet echt normaal. Hij had lang, wit haar dat tot aan zijn enkels reikte. Meestal viel het iets hoger omdat hij het in een vlecht droeg.

Met snelle stappen wandelde Aryana door het gras. Zelfs nu ze haar All-stars aan had leek ze niet voorut te geraken.
Ze mompelde even iets onverstaanbaars tegen haar zelf terwijl ze hetzelfde tempo behield.
Zonder enige aandacht aan de omgeving te schenken staarde ze wat voor zich naar de grond en liep zo verder.
Nog ent op tijd zag ze dat op haar pad iets lag. Ze stopte even en zag dat het een mens was dat voor haar lag.
Ze bekeek hem goed en zag dat zijn ogen een vreemde goude kleur hadden.
Beseffend dat ze misschien iets te hard aan het staren was keek Aryana op en wou weer verder wandelen.
Hoe vaak ze ook al aan land had gelopen, Aryana vond het steeds weer vreselijk om zich te voet te verplaatsen.
Het was alsof haar voeten haar alleen maar tegenwerkten.
Ze mompelde weer even iets en begon langs de man te lopen die voor haar op de grond lag.
Iets trager dan ze eerst had gewandeld. Ze wou niet het risico lopen om misschien over har voeten te struikelen en ergens neer te vallen.

Zalas keek even verschrikt op. Van de schrik waren zijn irissen van goud kleurig in een klap naar gif groen gegaan. Hij bedacht zich nog net op tijd om ze weer goud kleurig te laten worden voordat hij het meisje dat hem bijna omver had gelopen recht aankeek. Toen ze langs hem liep keek Zalas haar nog even na. Hij was half overeind gekomen toen hij iets wits door het gras dichter naar het meisje zag toe glibberen. ''Ayame! Kom terug'' siste Zalas naar de witte slang maar die had daar geen boodschap aan. Zalas krabbelde hals over kop overeind. Ayame liet het meisje ondertussen struikelen. Zalas wist haar nog net op tijd op te vangen. ''Sorry. Ayame wou denk ik wraak nemen omdat je daarnet bijna bovenop hem ging staan'' zei Zalas verontschuldigend. Hij wierp een duivelse blik naar de witte slang. Die kronkelde met een onschuldigde blik langs zijn been omhoog en ging in zijn nek liggen.

Aryana hoorde een zacht sissend geluid achter haar. Maar voordat ze zich kon omdraaien was ze op een of andere manier al gevallen
'Kan ik echt nu nooit fatsoenlijk wandelen.' gromde ze. Het was pas achteraf dat ze nog iets wit zag wegkruipen.
Ze schudde even haar hoofd en keek naar de jongen die haar net had opgevangen.
Ze glimlachte even kort. ' Dankje.' zei terwijl ze een vlugge blik op de slang wierp die nu in zijn nek hing.
'Om me op te vangen.' voegde ze er nog vlug aan toe.
'Veel maakte het toch niet uit. Als je vriend daar nu voor mijn voeten had ...gegleden of niet. Ik had sowieso toch ergens ten val gekomen.'
Aryana streek nog vlug even haar kleren glad.
' Je moet trouwens niet kwaad zijn op hem. Ik had beter moeten uitkijken waar ik liep. Sorry daarvoor.' mompelde ze wat.

Een jong vrouw met een zonnebril op en een cobra om haar nek liep door het park, de zon scheen niet erg fel dat maakte het een beetje vreemd dat ze een zonnebril droeg. De bril had eigelijk ook een ander nut bij haar: Haar gifgroene slangenogen verbergen. De cobra om haar nek siste zachtjes toen er twee mensen in beeld kwamen: Een man en een vrouw, de man had lang wit haar en een slang... Dat was de reden waarom Toxic -de cobra- zo vreemd siste. Met een zacht, kort geluidje legde Muray haar het zwijgen op. Ze liep naar de twee toe en liet haar blik vanachter de getinte glazen langs de man gaan 'Hallo' zei ze tegen beide. Toxic hief haar kop en kwam zo ver mogelijk naar voren, haar tong schoot uit haar bek: Ze nam de geuren van de man en vooral diens slang goed in zich op voordat ze verdween. Toxic ging via Muray's been naar beneden, liet zich in het gras gleiden en hief haar kop. Muray keek even naar Toxic maar liet haar veder maar haar gang gaan.

''Nee. Ayame hoort te weten dat hij niet zomaar mensen mag laten struikelen'' zei Zalas. Hij keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Ayame. Die boog zijn kop en siste zachtjes alsof hij zei dat het hem speet. Zalas keek weer naar het meisje. ''Mijn naam is trouwens Zalas'' stelde hij zichzelf kalm voor. Hij streek een lok wit haar achter zijn oor die was losgeraakt uit zijn vlecht. Die hing nu overgins over zijn schouder en reikte tot aan zijn knieen. Zalas keek om toen hij nog een stem hoorde. Hij zag een vrouw, ze was nog vrij jong. Zalas' gouden irissen bekeken haar goed maar bleven hangen bij de zonnebril. Zelfs vanachter de donker getinte glazen kon hij de gifgroene ogen zien. Dat zei hem genoeg.

Aryana glimlachte even. 'Ook goed.' Aryana zag vanuit haar ooghoek een meisje op haar afkomen.
Toen die haar begroette knikte ze even, zoals ze vaker deed.
'Aryana.' zei ze terwijl ze haar blik weer op Zalas wierp.
Pas toen het meisje dichterbij kwam dat Aryana opmerkte dat ook zei een slang bij had.
Veel trok ze er zich niet van aan. Het enige wat haar opviel was de groene schijn die vanachter de zonnebril vandaan kwam.
Het leek wel alsof de ogen van het meisje zo felgroen waren dat het door de glazen te zien was.

'Muray' zei Muray kort, ze keek naar de vrouw. Ze ving diens blik op en merkte dat Aryana nogal naar haar ogen tuurde. Snel keek ze weg, meestal kwam ze niet naar mensen toe maar omdat de man met het lange haar een slang bij zich had was ze toch even gaan kijken. Ze had het iedee dat de man haar doorhad, niet dat zij hem niet door had: Ze verstond zelf ook de taal der slangen, ze had de man die zichzelf "Zalas" noemde gehoord toen deze tegen de slang sprak. Muray keek naar Toxic die met geheven kop tussen het gras zat. De mensen die langsliepen keken raar naar hen maar dat maakte haar niet uit al stamte ze wel even op de grond. Toxic keek op door de trillingen die ze voelde en merkte dat Muray waarschuwend naar haar keek. Snel kroop Toxic via Muray's been omhoog en maakte het zich gemakkelijk in har nek.