Met Saphira.

Na een flink stuk doorgescheurt te hebben hield Dytan halt in het verlaten park. Langzaam kwam de motor tot rust en stond uiteindelijk stil. Dytan zette zijn helm af en ging even met een hand door zijn donkerbruine lokken om het een beetje terug in model te brengen. Hij keek over zijn schouder naar Saphira. ''Ik zei toch dat het sneller was'' zei hij terwijl hij uit zijn zak zijn zonnebril opviste en opzette. Daarna keek hij haar pas in haar ogen. Dytan stapte van de motor af en zette die op de standaard zodat Saphira niet met motor en al zou vallen als ze afstapte.

Saphiar stapte van de motro en gaf de helm aan Dytan. Het park was donker en er hing mist laag bij de grond, overal was het stil... te stil. Zelfs de wind was niet te horen en geen gekraak van blaadjes, het was zi ztil dat je je eigen hartslag zowat kon horen. Saphira keek rond en snoof de heerlijke bosluchten op. Saphira liep een klein stukje vooruit en keek toen over haar schouder naar Dytan 'kom je?' vroeg ze en liep de mist in... in het donkere spookachtige park.

Dytan ruimde de helmen op en liep toen met een stevige pas achter Saphira aan. De mist was zo dik dat hij amper wat kon zien door de donkergetinte zonnebrilglazen. Dytan zuchtte even zacht. ''Wat je ook doet, kijk me niet recht aan'' zei hij zacht na een aantal tellen tegen Saphira. Daarna deed Dytan zijn zonnebril af en borg hem op zijn zijn broekzak. In het duister leken zijn gifgroene ogen wel te schijnen.

'doe je bril maar af ik ben bestand tegen je blik' zei ze kort en haalde een klein kettinkje tevoorschijn, het hangertje waren twee slangen die om elkaar heen zaten gekruld. 'Mij kun je niet verstenen dus doe je bril maar af zodat ik je gezicht kan zien' glimlachte Saphira en keek naar Dytan.

(Ik had m`n bril eigenlijk al af maar oke)

Dytan had zijn bril direct nadat hij hem had afgedaan ook weer opgezet. Het was te riskant. Toen Saphira zei dat ze ertegen bestand was twijfelde hij nog even maar uiteindelijk pakte hij zijn bril en zette die voorzichtig af. Hij keek nog even naar de grond maar daarna keken zijn gifgroene ogen Saphira recht aan. Het een doordringende blik te noemen maar dat kwam omdat de enigste keer als Dytan iemand recht aan kijkt, dat is om hem of haar te verstenen.

De ijskoude blik ging door merg en been en Saphira rilde even maar vond het ook wel mooi dus keek ze hem diep in de ogen om het gevoel weer door haar lichaam te laten gaan. Saphira keek nogsteeds in zijn ogen maar schudde toen haar hoofd omdat ze zijn blik niet kon weerstaan. 'uhh... zullen we verder gaan?' vroeg ze en ze bloosde even...

Dytan was er niet echt verbaasd over dat Saphira maar met moeite zich kon lostrekken van zijn blik. Het waren nou eenmaal ogen die je uitdaagde te kijken. En als je dan keek om versteend te raken. Dytan kon er niet veel aan doen. Zo was nou eenmaal de blik van een basilisk. Hij knikte even kort toen ze vroeg of ze verder zouden gaan. Dytan grijnsde even kort. ''Je ziet er schattig uit als je bloosd'' grijnsde hij om Saphira te plagen. Daarna liep hij kalm door.

Saphira keek naar de grond toen Dytan had ge zegd "je ziet er schattig uit als je bloost" Saphira was een beetje onzeker mar ze wou het toch doen; dus Saphira pakte Dytans hand en keek ernaar, ze wist niet of Dytan zijn hand zou terugtrekken of dat hij het gewoon zo zou laten maar daar ging ze niet op wachten...

Dytan was wel verbaasd toen Saphira ineens zijn hand vast pakte. Hij was lichamelijk contact niet echt gewend. Vreemd genoeg voelde haar hand warm aan terwijl de zijne juist ijskoud was. ''Waar lopen we eigenlijk heen?'' vroeg Dytan na een paar tellen aan Saphira. Ze liepen nu wel dwars door deze mist maar hadden ze wel een doel om heen te gaan.

'in het midden van het park schijnt een prachtige plek te zijn' zei ze en keek naar Dytan. Na een hele tijd te hebben gewandeld waren ze heel dichtbij het middelpunt van het park 'je bent koud' zei Saphira terwijl ze zijn lichaam eens goed bekeek 'heb je het koud?' vroeg ze en keek toen naar zijn kleding, hij zag er niet koud gekleed uit dus dat kon het niet zijn...

Dytan legde zijn hand op Saphira's wang en streelde erlangs. Zijn vingers gingen in een vloeiende beweging naar haar kin en tilde die naar hem op zodat ze gedwongen was hem recht aan te kijken. Zijn gifgroene ogen keken recht in de ogen van Saphira. ''Ik ben een slang Saphira. Die zijn nou eenmaal koudbloedig. Zowel van buiten als van binnen'' zei hij met zijn warme stem tegen haar die, nu ze zo dichtbij stond, wat zachter klonk.

'Je hebt wel een warme stem' zei Saphira vleiend en liep vooruit waardoor Dytan waarschijnlijk naar achteren zou lopen 'je bent dan misschien wel koud maar dat maakt mij niets uit...' zei ze en keek hem diep aan.
Saphira sloot haaroge even en keek hem toen aan...

Dytan zette onwillekeurig en zonder het zelf echt door te hebben een stap achteruit toen Saphira een stap naar voren zette. Dytan voelde zijn ademhaling versnellen evenals zijn hartslag toen Saphira opnieuw begon te praten. Hij slikte even zacht en bijna onhoorbaar. Hij was ook zo'n ongelofelijke kluns als het op liefde en romantiek aankwam omdat hij daar nooit mee in contact was gekomen.

Saphira voelde haar hart tekeer gaan en haar ademhaling versnelde, ze liep verder naar voren net zolang totdat ze bij een boom was aangekomen. Het was nu al pikkedonker in het bos en je kon zowat niets meer zien. Saphira liep vooruit en viel toen over een uitstekende wortel...

Dytan bleef maar achteruit lopen, langzaam omdat hij niet achter zich kon kijken. Uiteindelijk voelde hij de stam van een boom in zijn rug waar hij zacht tegenaan stootte. Ondertussen kwam Saphira steeds dichterbij en verder achteruit kon Dytan nu niet meer. Toen viel Saphira ineens. Dytan wist haar nog net op tijd op te vangen door zijn armen stevig rond haar middel te slaan. Hij tilde Saphira weer overeind en hun gezichten waren nu nog maar op een paar centimeter afstand van elkaar. Dytan's stevige grip verslapte iets terwijl hij Saphira recht in haar ogen bleef kijken. Uiteindelijk legde hij de laatste paar centimeters af en drukte voorzichtig zijn lippen op die van Saphira terwijl hij zijn ogen sloot.

Saphira sloot haar ogen en pakte Dytan's hoofd vast, ze kusten! Dat was het! Saphira's handen gleden van zijn gezicht naar zijn kin, en van zijn kin naar zijn middel. Het gezicht van Saphira liet los van het hoofd van Dytan 'zullen we een mooie slaapplek zoeken?' fluisterde ze in zijn oor...

(moet eten ben zo terug)

(Smakelijk)

Dytan hield zijn blik in de verte gericht alsof hij dwars door het donker en de mist heen kon kijken met zijn gifgroene blik. Hij knikte licht, bijna onmerkbaar op Saphira's woorden. Het was al laat en terug rijden met mist was levensgevaarlijk. Er zat niets anders op dan hier de nacht door te brengen. Dytan was nog steeds een beetje van de kaart van die kus met Saphira. Hij merkte dat hij zijn handen nog steeds op haar heupen had liggen. Een beetje ongemakkelijk liet hij haar los.

(klaar, we aten pizza)

'zullen we een huisje opzoeken?' vroeg ze zacht en keek hem aan de kus had haar in een soort trans gebracht waardoor ze een beetje rozig was geworden. Aangezien het heel erg donker was konden ze niet met de motor gaan maar Saphira had wel iets anders in gedachten...

Nu keek Dytan Saphira wel aan. ''Dat lijkt me wel verstandig ja'' zei hij zacht tegen haar. Hij keek weer even rond maar daarna weer naar Saphira. ''Zeg jij maar waar we heen gaan. Jij kent de weg beter dan ik'' zei hij tegen haar. Het lukte hem om een kleine grijns tevoorschijn te toveren.

'We kunnen een huisje opzoeken, we nemen de motor wel mee.' Zei Saphira even 'je hoeft niet te rijden ik zorg wel voor het vervoer...' zei Saphira ondeugend en keek Dytan aan 'wil je een lift?' VRroeg Saphira en liep naar achteren 'niet schrikken' zei ze kortaf en keek naar de grond.

(Maak jij een nieuw topic dit keer?)

Dytan had zijn mond al geopend om Saphira te zeggen dat het geen goed idee was om door de mist heen te rijden maar sloot zijn mond weer toen Saphira hem al voor was en zei dat hij niet hoefde te rijden. Hij keek haar eerst vragend aan toen ze zei dat zij voor vervoer zou zorgen. Een grijns speelde om zijn lippen toen hij door had wat ze van plan was. ''Graag'' grijnsde hij.

Op de rug van saphira verschenen twee grote vleugels en langzaam veranderde ze in een grote draak. Saphira boog haar nek 'kom maar zitten en hou je goed vast' Zei ze en vloog de lcht in, ze draaide een rondje en greep de motor vast in haar achterpoten 'daar gaan we!' Zei ze en schoot weg...