Rondslenteren.

Er scheen een waterig middagzonnetje die voor het eerst die dag door de regenwolken brak. Een paar mensen bij hun kramen pakte een stok en lieten het water van hunzeilen die hun kraampjes overdekte stromen. Tussen al die drukte die nu pas echt op gang kwam liep Dytan. Ondanks dat de zon alles behalve fel was had hij een donkergetinte zonnebril op zijn neus zodat niemand de abnormaal gifgroene ogen eronder kon aanschouwen. Hij liep kalm met zijn handen in zijn zakken langs de kraampjes totdat hij er langs een met voedsel kwam. Direct begon zijn maag protesterend te rammelen. Het was ook al een tijdje terug dat hij gegeten had besefte Dytan. Hij keek naar de man achter het kraapje en deed voor nu even zijn zonnebril af om te kijken hoeveel geld hij moest betalen om iets redelijk eetbaars te kunnen kopen. Dytan ontweek daarbij de blik van de man. Zonder hem aan te kijken gaf hij de man geld en kocht een appel. Dytan zette direct zijn zonnebril weer op en slenterde verder. Ondertussen nam hij een hap uit de appel. Voor mensen die hem echt goed in de gaten hadden gehouden hadden kunnen zien dat zijn tanden scherper waren dan die van de meeste normale mensen.

Saphira stond bij hte kraampje tegenover het kraampje waar hij de appel had gekocht, ze had de gifgroene ogen gezien en nadat hij een hap uit de appel had genomen zag ze abnormale scherpe tanden tevoorschijn komen 'vreemd' zei ze en liep weg van het kraampje. Saphira liep nu achter de jongen 'wacht even!' riep ze en keek naar de jongen, de witte uil die op haar schouder zat kraaide even schel naar de jongen zodat hij zich zeker om zou draaien.

Dytan hield op de plaats rust toen hij iemand 'wacht even' hoorde schreeuwen en niet lang daarna een uil hoorde kraaien. Hij draaide zich kalm om. Hij keek door de donkergetinte glazen van zijn zonnebril naar het meisje dat hem had gevraagd te stoppen. In zijn ene hand hield hij de appel waar nog maar een hap uit was. Zijn andere hand zat gewoon in de broekzak van zijn zwarte broek. Dytan's houding was nonchalant en vrij kalm. ''Waar kan ik je mee helpen?'' vroeg hij al even kalm. In tegensteling tot zijn wat kille en nonchalante uiterlijk klonk zijn stem warm en charmant maar met een licht 'accent' erdoorheen wat eigenlijk niets anders was dan gesis. Opnieuw nam Dytan een hap uit de appel terwijl hij op antwoord wachtte van het nog voor hem onbekende meisje voor hem.

Saphira keek de jongen aan 'ik zag je ogen... en je tanden zijn abnormaal scherp... ik weet het' zei Saphira en keek de jongen aan, de brillenglazen deed de zon in Saphira's ogen reflecteren en haar ogen leken even op te gloeien. De uil die op haar schouder zat ging even heen en weer en boog toen naar het hoofd van de jongen, De uil pakte de zonnebril van zijn hoofd en vloog er een klein stukje mee weg...

Dytan probeerde zijn zonnebril nog al te pakken maar anders dan een uil kan een slang niet vliegen. Dytan sloeg zijn gifgroene ogen neer en ontweek ieders blik. ''Wil je me dood hebben ofzo? Ik hoef maar èèn iemand recht aan te kijken en iedereen weet het'' siste hij zacht. ''Dan kan ik opnieuw naar een andere stad vertrekken'' siste Dytan maar hield zijn blik strak op de grond gericht. Dytan had zo het gevoel dat dit meisje ook niet echt 'normaal' was. De meeste normale mensen geloofde niet meer in wezens als hij.

'oh sorry, Vergil is heel ondeugend!' zei ze en greep het dier bij haar poten, ze pakte de bril en zette hem terug op het hoofd van de jongen 'het spijt me echt heel erg' zei ze en keek naar de grond, een bloosje verscheen op haar gezicht ze schaamde zich en de uil keek haar aan 'nee Vergil niet doen dat mag niet' siste ze haar toe 'dit wil ik niet meer hebben begrepen?' zei ze met een opgeheven stem tegen de uil.' Daarna keek ze weer naar de jongen 'je hoefd niet te gaan daar zorg ik wel voor' zei ze met een valde grijns 'laten we maar naar een andere plek gaan om daar verder te praten...

Dytan zette de bril terug op zijn neus zodat zijn gifgroene ogen weer beschermt waren tegen de buitenwereld. Nu pas keek hij weer op naar het meisje tegenover hem. ''In elk geval ergens waar minder mensen zijn'' stemde Dytan in met het voorstel van het meisje. Hij wierp even figuurlijk een dodelijke blik naar de uil die hem bijna veraden had. Dytan was niet zo gecharmeerd geweest van die actie. Daarna liet hij zijn blik onderzoekend rondgaan. Ineens zag hij een klein steegje achter de marktkramen tussen twee winkels in. ''Daar zullen we denk ik niet al te veel gestoort worden'' zei hij met een hoofdknik naar het steegje. Wat echt stil blijven staan midden op de markt was ook geen optie. Op zijn dooie gemakje liep Dytan naar de steeg toe. Daar wachtte hij op het meisje.

Saphira liep naar de jongen toe, de uil keek verontschuldigend naar de jongen 'ze bedoelt dat het haar spijt, ze bedoelde he niet zo ze wou spelen' zei Saphira en stond nu in de schaduwen van de gebouwen 'hoe heet je eigenlijk?' vroeg ze en keek even naar de kat die over de daken sprong hij stopte en keek geniepig naar Saphira, Saphira keek terug en de kat verdwwen achter de huizen...

Dytan ging niet verder in op de woorden die verder nog besteeds werden over de uil. Hij begreep ook wel dat het niet expres was. Hij keek het meisje echter weer aan toen hij haar vraag hoorde. ''Dytan'' stelde hij zichzelf kort voor. Zijn eerdere nonchalante houding en emotieloze blik waren weer terug. ''En mag ik ook weten hoe ze jou noemen?'' vroeg hij daarna.

Saphira grijnsde 'ik heet Saphira...' zei Saphira en keek de jongen aan met haar blauwe diepblauwe ogen... 'Nu wil ik het zeker weten... wat ben je?' vroeg ze nieuwschierig en leunde tegen de muur. Vergil vloog even een rondje en ging toen op de grond zitten, ze liep wat heen en weer en kwam bij Dytan uit "kraa" Kraaide het diertje en keek hem met haar grote ogen aan...

Dytan grijnsde even breed. ''Is dat niet duidelijk dan?'' vroeg hij al grijnzende. ''Ik geef je een hint. Het glibberd, heeft geen armen of benen en het versteend mensen met èèn blik'' zei hij simpel. Als ze het nu nog niet wist. ''Jou wil ik raden'' zei Dytan daarna. Hij deed alsof hij erover nadacht en bekeek Saphira kritisch. Eigenlijk had hij allang een antwoord. ''En draak, zeker weten'' concludeerde hij uiteindelijk.

'zozo jij kunt goed raden' Zei Saphira met een grijns en keek Dytan met vuurige ogen aan... 'zullen we ergens anders verder praten?' vroeg Saphira en liep vooruit. Na een paar meter gelopen te hebben keek ze achterom naar Dytan 'kom je?' vroeg ze en rende weg.

(naar een ander topic)

(Maak jij die dan aan?)

Dytan keek Saphira droog na en liep een zijstraat in. Even later kwam hij er weer uitgecrosst op zijn zwart met rode motor. Hij gaf wat extra gas en reed even op zijn achterste wiel door totdat hij Saphira had ingehaald. Hij manouvreerde de motor tot vlak voor haar om zo de weg te versperren. Hij stopte voor Saphira en hield haar ook een helm voor, slingerend aan zijn wijsvinger. ''Denk je niet dat dit sneller gaat?'' vroeg met èèn opgetrokken wenkbrauw. Het klonk wat gesmoord vanwege zijn eigen helm die hij op had.

Saphira grijnsde en pakte de helm aan, ze zette hem op en ging achterop de motor zitten 'plankgas!' joelde ze en hield zich vast aan Dytans middel waar gaan we heen?' vroeg ze terwijl ze zich goed zekerde...

(sorry voor de korte post, geen inspiratie)

''Dat moet je niet aan mij vragen. Zo lang ben ik hier ook nog niet. Hou je vast'' grijnsde Dytan. Hij gaf vol gas. Het eerste stuk lieten ze een bandenspoor na en reden ze even op het achterste wiel. Daarna schoot Dytan ervandoor. Hij vloog tussen de kraampjes door en wist alle voetgangers keurig te ontwijken. Vaker dan een keer werd hij uitgemaakt voor wegpiraat maar op momenten als dit kon Dytan dat geen zier schelen.