Who let the dog out?

Het was een warme dag in Eleria City. Op het grote plein zaten veel mensen bij de fontein of er zelfs in. Op een bankje, niet ver van de fontein vandaan, zat een meisje. Naast haar lag een Jackrussel te slapen. Ryona keek naar de mensen die rondliepen of net zoals haar zaten. Ze vond het altijd leuk om naar de soort te kijken. De Jackrussel genaamd Terry werd langzaam wakker en begon zenuwachtig te grommen. Ryona was een soort van hondenfluisteraar en wist dus wat de hond bedoelde. "Ga je gang maar hoor," zei ze en Terry schoot naar een plekje van de fontein waar niemand zat. Hij sprong op de rand en begon van het water wat te drinken. Na een poosje ging hij weer naast Ryona zitten. "Je weet dat je het niet hoeft te vragen," zei ze en ze grinnikte kort. Terry jankte kort en hij rolde zich op, zodat hij weer kon slapen. "Ik snap dat je beleefd wilt zijn," mompelde Ryona terwijl ze over zijn rug aaide. Even sloot zij ook haar ogen om van de zon te genieten. Daarna volgden haar ogen weer de mensen die heen en weer liepen.

Verderop op de rand van de fontein zat Dytan. Met zijn zonnebril op was hij kalm een boek aan het lezen. Sommige mensen keken hem raar aan dat hij met een zonnebril op las. De donkergetinte glazen verborgen Dytan's gifgroene ogen. Heel even keek hij op toen hij een paar centimeter verderop een hond op de rand zag springen en wat dronk. Onopvallend volgde zijn ogen de hond terug naar zijn baas. Daar bleven ze even hangen wat door de zonnebril niet te zien was voor anderen.

Ryona schrok zich een hoedje toen ze een gegrom hoorde. Ze keek naast zich en zag dat het Terry was. Ze volgde zijn blik en zag dat hij naar een jongen staarde die naar haar keek. "Wat is er?" mompelde ze tegen de hond die meteen stopte met grommen. Een paar piepgeluidjes kwamen uit zijn mond voordat hij weer ging grommen. "Maar waarom vertrouw je hem dan niet?" Terry bleef door grommen, maar hij keek Ryona even geirriteerd aan. Waarschijnlijk wist hij het ook niet. Honden hadden eenmaal hun instinct, zoals Ryona dat ook soms had. Ze keek opnieuw naar de jongen en voelde zich opeens ook boos worden, alsof ze het liefst de jongen uit de weg wou ruimen. Daarna keek ze weer naar de andere mensen, alsof er niks gebeurd was. De grommende Terry bleef ze gewoon negeren.

Dytan bleef met een kille grijns naar de hond kijken. In een fractie van een seconden zag je even heel snel een gespleten tong naar buiten schieten en was een sissend geluid te horen. Maar die gespleten tong was al even snel weer verdwenen als dat hij ooit verschenen was. Sommige mensen hadden het sissen ook gehoord en keken om zich heen maar Dytan deed net of hij heel verdiept was in zijn boek.

Ryona's ogen werden even groot toen ze gesis hoordde. Haar blik vloog naar de jongen die nu zat te lezen. Terry begon zachtjes te piepen. Ryona voelde hetzelfde. Het liefst wou ze nu meteen weggaan, omdat ze voelde dat het gevaarlijk ging worden. Eigenwijs bleef ze zitten terwijl Terry haar steeds piepend aan bleef kijken. "Het is niks, het valt heus wel mee. Ik ben er om je te beschermen," fluisterde ze geruststellend tegen hem terwijl ze hem aaide. Ryona's blik ging weer naar de jongen en ditkeer spuwden haar ogen bijna vuur.

Een jonge vrouw met een zonnebril op en een cobra om haar nek liep over het plein. Ze liep snel tussen de mensen door, niemand leek haar op te merken hoewel sommige haar wel even vreemd nakeken. Ze stopte bij een kraampje waar een grote man fruit verkocht, hij keek wantrouwend naar de slang om de nek van de jonge vrouw. De vrouw met de zonnebril kocht een appel en liep toen snel veder. Telkens als ze een hap nam kwamen haar abnormaal scherpe tanden even blood. Ze liep als een geest tussen de mensen door naar de fontein. Ze ging op de rand zitten en at haar appel op. Toen kreeg ze de jongen aan de andere kant van de fontein in de gaten. Ze herkende hem onmiddelijk, snel keek ze om zich heen voor ze opstond en naar de jongen toeliep. Ze glimlachte alleen even naar hem voor ze naast hem ging staan. De cobra siste zachtjes, Muray volgde de blik van de cobra en zag een vrouw met een hondje op een bank zitten. De kleine hond vertouwde hen blijkbaar niet wand hij maakte zachte gromgeluidjes... Een grijns speelde om een van haar mondhoeken. De zonnebril verborg haar gifgroene slangenogen die de blik van ieder mens ontweken 'Jij ook hier?' zei ze zonder Dytan aan te kijken.

Dytan keek op toen hij een bekende stem hoorde. Onmidelijk verscheen er een kleine grijns rond zijn lippen. ''Ben je daar zo verbaasd over?'' vroeg hij kalm terwijl hij zijn blik weer op zijn boek richtte en rustig een bladzijde omsloeg. Even keek Dytan op naar het meisje op het bankje met de hond. Zijn gifgroene ogen leken zich dwars door de donkere zonnebril glazen te booren recht in de ogen van het meisje. Ze leken zelfs een beetje op te lichten terwijl hij zijn doordringende blik op haar ogen gericht hield. Meestal zorgde zo'n doordringende blik ervoor dat mensen zich gedwongen voelde om in Dytan's ogen te moeten kijken om vervolgens versteend te raken. Dytan wist niet of dat net zo sterk was als hij zijn zonnebril op had.

Muray schudde haar hoofd, ze keek naar de vrouw met de kleine hond 'Ik denk dat zij er ook een is' zei ze zacht. Mensen zouden niet begrijpen wat ze daarmee bedoelde terwijl de mythishe wezens het wel zouden begrijpen. Mensen zouden antwoordden met de vraag: Ook een wat? Toxic siste zachtjes, Muray streelde de kop van de cobra die zich terugtrok achter de haren van de jonge vrouw. "Probeerd hij haar nou te verstenen? Hier midden op het plein?" dacht ze, ze volgde zijn blik naar de vrouw met de hond "Wat probeert hij toch?"

Ryona's blik was blijven hangen bij een vrouw die boos was tegen een kind. "Weetje, ik vertrouw hem niet," fluisterde ze tegen Terry die lichtjes begon te grommen. "Zullen we weg gaan?" Terry gromde harder, wat betekende dat hij liever in de zon wou liggen slapen dan weg gaan. Ryona voelde dat de jongen naar haar keek, alsof er iets bijzonders aan haar was. Terry was in slaap gevallen, dus had ze nu niemand om mee te praten en verveelde ze zich een beetje. Uit haar broekzak pakte ze een klein notitieboekje en ze begon te tekenen. Het leek nergens op, maar eigenlijk moest het een wolf voorstellen.

Dytan's grijns werd even heel kort breeder toen hij zag dat het meisje niet terug keek. Het vertelde hem veel over haar kracht. Hij zag in haar wel een geduchte tegenstander. Hij had ook al zo'n vermoedde wat voor mythisch wezen ze eigenlijk was. Die hond zei Dytan in elk geval genoeg. Kalm en met een hand sloeg hij zijn boek dicht en legde dat naast zich neer. Hij schoof zijn zonnebril omhoog en wreef even met zijn duim en wijsvinger in zijn ogen alsof die vermoeid waren van het lezen. Nog voordat Dytan zijn ogen weer geopend had, had hij zijn zonnebril alweer op zijn neus gezet. Nu keek hij naar Muray. ''Heb je zin om iets te doen?'' vroeg hij kalm maar bleef vanuit zijn ooghoeken het meisje met de hond in de gaten houden.

Muray zette haar ene voet tegen de rand van de fontein en keek naar de mensen die langsliepen, zoder hen aan te kijken uitraard. Haar blik schoot naar Dytan toen deze iets vroeg. Ze knikte 'Ja hoor, ik heb toch niets bijzonders te doen' ze zette zich af tegen de fontein en ging recht staan 'Waar dacht je aan?' vroeg ze. Ze lette niet meer op de vrouw met de hond, het ging haar toch niet zo aan. Toxic -de cobra- siste zachtjes maar Muray negeerde het gewoon. Toxic was een beetje beledigd en maakte zichzelf onzichtbaar in de kraag van Muray. Muray draaide zich om zodat ze tussen Dytan en de vrouw met de kleine hond kwam te staan die een eind verderop zat 'Ik dacht aan een rustig plekje maar jij mag kiezen'