Schuilen in de garage

Haar voedstappen klonken luid in de lege garage, buiten regende het. Met een kleine beweging van haar hand vloog het water van haar af. Een jonge vrouw met een zonnebril op liep door de garage, ze liep naar een raam en ging in het stoffige venster zitten. De cobra die op haar schouders zat hief haar kop en keek naar buiten. Muray zuchtte kort en keek ook naar buiten. De cobra siste zacht en Muray knikte, ze leunde met haar rug tegen de muur. Ze liet haar hoofd tegen het raam aan tusten en keek naar buiten. De regen tijsterde de stad, mensen renden met alles wat ze maar boven hun hoofd konden houden boven hun hoofd naar huis. Een flits verlichtte even alles, haar gifgroene slangenogen leken op te lichten. Ze had de zonnebril afgezet en in haar zak laten verdwijnen. Een laag gerommel klonk, eerst verborg het onweer de voetstappen die door de garage klonken maar toen het onweer even stilhield hoorde Muray ze. Met een ruk draaide ze haar hoofd en speurde de garage af naar het wezen dat ze dacht te horen.

Kai had eindelijk een schuilplek gevonden tegen de regen. Met zijn haren kletsnat stapte hij binnen in de garage. Hier was het toch al wat warmer dan daarbuiten. Met een zucht liep hij verder terwijl zijn helder rode ogen de omgeving afspeurde. De kraai op zijn schouder schudde zich uit en Kai keek hem nors aan. "Bedankt." gromde hij en de kraai kraste even. 'Ik weet dat je het grappig vind." zei hij nors erachteraan. Hij geeuwde even en liep toen weer verder. Buiten onweerde het nog hevig en een flits verlichtte de garage waardoor Kai even goed te zien was. Kai had geen huis en geen famillie , althans niet meer. Hij had er gehad , maar hij heeft ze achtergelaten. De kraai op zijn schouder sprong van zijn schouder en vloog door een gang , weg van Kai. "Bye." dacht hij terwijl hij tegen de muur ging zitten. Een knie trok hij op , waar hij zijn arm oplegde en zijn hand slap naar beneden liet hangen. Een donderslag galmde door de garage en niet veel later volgde nog een flits.
Wat haatte hij onweer.

(was het niet andersom: eerst licht dan donder)

Muray zag een jongen binnekomen, hij had haar blijkbaar niet opgemerkt terwijl hij tegenover haar tegen de muur was gaan zitten. Muray sprong lenig uit het kozijn en liep naar de jongen. Snel zette ze haar zonnebril op voor hij haar gifgroene slangenogen zag. De cobra om haar nek maakte zichzelf zo goed als mogelijk was onzichtbaar om niet te veel aandacht te trekken 'Hallo' zei ze. Ze ging een meter of twee van de jongen vandaan ook tegen de muur zitten. Ze trok bijde kniën op en legde haar hoofd op haar kniën.

( Kan ook:') )

Kai merkte het meisje nu pas op toen ze neerkwam op de grond. Hij keek haar even onderzoekend aan. "Fijn , nog iemand die hier is." zuchtte hij in gedachten. Hij vond het raar dat ze een zonnebril droeg, terwijl het hier zo donker was. Hij liet zijn been weer zakken en liet zijn handen gewoon op de grond liggen. Plots kwam zijn kraai , Raxo , terug op zijn schouder zitten. In zijn bek zat een soort van nootachtig - iets , zijn avondmaal dus.
"En voor mij heb je weer niks bij, he?" zei hij terwijl hij voor zich uit keek. Het meisje ging een meter of twee verder van hem vandaan tegen de muur zitten , met haar hoofd op haar knieën. "Hi." zei hij terwijl hij zijn hoofd in haar richting draaide.

Muray draaide haar hoofd zadat haar oor op haar knieën rustte, de cobra -Toxic- kwam nieuwschierig uit de kraag van haar shirt en keek naar de kraai. Ze siste waarschuwend om de kraai te zeggen dat hij haar niet moest aanvallen. Muray streelde de kop van de slang om haar gerust te stellen. Ze wist niet of deze jongen te vertrouwen was dus hield ze haar zonnebril op die haar gifgroene ogen verborg.

Kai keek naar de cobra die uit de kraag van het meisje kwam en naar Raxo siste. "Geen zorgen , hij doet hem niks , hij heeft zijn eten al." zei hij met een kille stem terwijl hij zijn natte haar uit zijn gezicht streek. Hij zuchtte. Kai haatte het als zijn haar nat was, het leek net alsof de regendruppels het vuur van zijn fenixvorm doofde. Hij stak zijn handen in zijn jaszakken en rommelde er een beetje , het rinkelen van geld was het enige wat je nog hoorde in de garage.

Muray glimlachte en siste heel zachtjes iets terug tegen de cobra, ze kon zichzelf wel slaan omdat ze dat deed in het bijzijn van iemand waarvan ze niet wist of het een mens of een mythish wezen was. Ze deed alsof het heel normaal was maar herhaalde haar actie niet nog eens. Ze moest maar gewoon hopen dat de jongen het niet gezien had. Buiten klonk een rollende doder nadat alles in de garage was opgelicht door de bliksem. Muray keek naar het raam waar het water langsstroomde.

"Mijn naam is Kai, trouwens." stelde hij zich voor. Het meisje richtte haar aandacht op de cobra rond haar nek en Kai trok grote ogen.
"Ben jij er ook een?" vroeg hij gelijk nadat het meisje iets siste. Ookal deed ze het zachtjes , Kai's gehoor was buitengewoon. Geen enkel ander -normaal- mens zou tegen een cobra sissen. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en legde deze op zijn schoot. Met een nieuwsgierge blik keek hij het meisje aan.

'Muray' zei ze kort 'en dit is Toxic' ze streelde de kop van de slang. "ben jij er ook een?" "*** hij hoorde het, maar wacht OOK?" ze keek naar de jongen en zuchtte 'Kijk me niet aan' waarschuwde ze hem. Ze zette haar zonnebril af zodat haar gifgroene ogen zichtbaar werden. Ze liet de bril in har zak verdwijnen voor ze haar kin op haar knieën legde. Ze staartde vooruit naar het raam, de slan siste zachtjes, Muray schudde haar hoofd.

"Aangenaam." glimlachte hij naar Muray. Hij vond het best cool , dat ze een slang als huisdier had. Hij zat opgescheept met een oude kraai , die alleen maar aan zichzelf dacht.
"Kijk me niet aan." zei een waarschuwende stem, en Kai knikte. Hij staarde voor zich uit terwijl Muray haar zonnebril afzette. Hij stopte zijn hand weer in zijn zak en haalde een pakje sigaretten tevoorschijn en er een uithaalde. Hij richtte het pakje naar het meisje naast hem. "Ook eentje? Of rook jij niet ?" vroeg hij kalm. Niet wetend of ze rookte of niet.
Hijzelf stak zijn sigaret aan met zijn vinger en nam er een trek van. Witte rook kwam daarna weer uit zijn mond.

Muray schudde haar hoofd 'nee bedankt' zei ze, dankzei haar scherpe reukvermogen was ze gevoelig voor rook. Haar mensenlichaam kon er nog wel tegen gelukkig. Maar de cobra om haar nek haatte het, snel trok deze zich terug naar de schouder die het verst van Kai af was. Muray grijnsde half en zakte wat onderuit tegen de muur. Ze wist niet zo veel te zeggen dus vroeg ze het gebuikelijke: 'Ben je hier al lang?'

Kai stak het pakje weer weg en glimlachte even waterig. Toen hij merkte dat de cobra de rook haatte doofde hij zijn sigaret. "Sorry." verontschuldigde hij zich. Muray zakte wat onderuit , en Kai volgde haar voorbeeld. "Ben je hier al lang?" vroeg ze.
"Een paar dagen , en jij ?" antwoorde hij haar op haar vraag waarna hij naar buiten keek. Zo te zien was het opgehouden met onweren. Alleen de lucht was nog grijs. Hij stond op en liep naar het raam, waarna hij deze opendeed. Frisse lucht stroomde naar binnen en Kai ademde een keer diep in. "Het onweert niet meer." zei hij wat dommig, waarna hij terug naar de muur liep en er weer tegenaan ging zitten.

'al een tijdje, een behoorlijk teidje' het tikken van de regen tegen het raam stopte. De rollende doder stierf weg en de flitsen bleven uit. Toxic siste tevreden toen Kai zijn sigaret doofde. 'En wat zeg je dan...' zei Muray zacht tegen Toxic. Toxic siste wat en liet haar kop weer zien. Muray grijnsde waterig. De frisse lucht deed haar haren opvliegen en in haar gezicht wapperen. Met een simpele beweging van haar hoofd kwamen de lokken weer op hun plek.