Ontsnapt...

"Nee!" schreeuwde ze, de vrouw greep haar bij haar kraag. 'Moet jij es goed luisteren juffie!' begon de vrouw. Sterre keek de vrouw woedend aan, de andere kinderen stonden erom heen met open mond om te kijken. 'Jij gaat NU normaal doen hoor je me?!' bulderde de vrouw. "Ik hoor je heus wel hoor! Ik ben niet doof hoor, en al was ik doof dan zou ik die vervelende rot stem nog horen!" zei ze boos. De vrouw liep rood aan. 'JIJ BRUTAAL NEST!' gilde de vrouw. Op dat moment rukte sterre zich los door de vrouw een krap in haar gezicht te geven. De vrouw liet los en ging snel met haar handen langs haar gezicht. Het bloed stroomde langs haar nek op de grond. De kinderen die hadden gekeken stonden ademloos te kijken. 'Wat staan jullie misbaksels nou te kijken?! DOE IETS!' gilde de vrouw. Op dat moment kwam de beveileging binnengestormd, Sterre rende op de grote deur af om te ontsnappen uit dit vreselijke oord maar ze werd tegen gehouden ddoor twee potige mannen die de deur blokkeerden. "LAAT ME GAAN!" gilde sterren woedend en glipte door de armen van de mannen naar buiten, de vrijheid in, op zoek naar haar vermiste zus. Ze rende eindeloos door de straten en kwam toen uitgeput aan in het park. Ze rende nog een klein stukje door maar botste toen tegen een vrouw aan. "Sorry" zei ze en rilde, ze was uitgeput door alle adrenaline en had nog een roos gezicht van de woede. Ze keek naar hara handen... er zat bloed op en een klein stukje huid van de vrouw de ze zo boos in haar gezicht had gekrabt. Haar haar zat vol klitten, ze was mager en iel, zat onder de vuile plekken en had doffe ogen. Ze stond op terwijl haar kat net aan gehold kwam en wilde zich omdraaien...

(Alleen Shairi en ik!)

De 16-jarige Shairi slenterde wat door het park. Siri vloog voor haar uit, driftig klapperend met haar vleugeltjes tegen de wind die recht op hen af woei. Shairi zuchtte zachtjes. Alles leek zo uitzichtloos. Ze was alleen, ze had alleen Siri, haar nachtegaaltje. Verder was ze alleen op deze wereld, alleen in deze stad en alleen in haar gedachten. Shairi haalde haar handen uit haar zakken en streek door haar rode haren. Was het echt teveel gevraagd om iemand te hebben met wie je kon praten?
Plots kwam Siri teruggevlogen. Ze was een heel eind vooruit geweest. Vragend keek Shairi naar Siri, om het volgende moment totaal afgeleid te zijn. Verbaasd stommelde Shairi wat achteruit; iemand was tegen haar opgelopen. 'Sorry..' mompelde het meisje. Ze was wat jonger dan Shairi, maar had ook rood haar. Haar gezicht was wat rood aangelopen.. misschien was er iets gebeurd? Ze keek achterom toen er een kat aangerend kwam. Siri piepte angstig, maar Shairi bleef naar het meisje kijken. 'Geeft niet,' zei ze bezorgd. 'Gaat het wel?' Het meisje trilde helemaal en zag er vermoeid uit. Bezorgd keek Shairi naar haar. Iets was ook anders aan haar. Iets bekends enerzijds. Ook iets.. was ze geen mens? Er waren hier zoveel verschillende wezens.. de mensen wisten het niet. Kon het? Shairi slikte. Kon dit meisje familie van haar zijn? 'Kom, we gaan even zitten,' zei Shairi bezorgd en ze loodste het meisje mee naar het dichtstbijzijnde bankje. 'Ik ben Shairi,' stelde ze zich alvast voor, terwijl ze ging zitten.

Sterre werd door de jonge vrouw waar ze tegenop was gebotst naar een bankje geleid. Ze ging zitten en zuchtte diep, haar haar hing over haar gezicht. Sterre deed haar haar achter haar oren en keek de vrouw aan. Ze zag er jong uit niet veel ouder dan zij was. Er ging vanalles door haar heen, de gedachten schoten door haar hoofd. Ze keek de vrouw aan, de vrouw had een vurige blik... zou het? nee! dat kan niet! zet het uit je hoofd sterre! dacht ze en hoorde opeens het luide geblaf van een hond. Er waren veel honden on het park maar deze blaf kende ze maar al te goed! Het was Djodjo! Met een ruk draaide Sterre zich om, enthousiast blaffend kwam de grote hond op haar afgerend. Het was een witte herder, groter en sterker dan normaal. Het dier was groot en kwam op haar afgestormd. Sterre stond op en het dier besprong haar. "Laag" zei ze rustig en het dier was accuut stil, hij ging zittenen keek Sterre aan. "Sorry" verontschuldigde ze zich. Ze draaide zich weer naar de vrouw en zweeg terwijl de dieren naast elkaar op de grond lagen...

Het vreemde meisje ging zitten. Hoewel.. vreemd? Ergens had Shairi het idee dat ze haar kende.. misschien van wat langer geleden, maar wat is tijd voor een fenix? Shairi's vingers vonden haar kettinkje; een dun zilveren koordje met een hangertje eraan, waar een felrode robijn op zat. Ze had dat kettinkje al zo lang.. Voor zover ze zich kon herinneren had ze die ketting met haar zus gedeeld; ze hadden er allebei één. Zodat ze elkaar ooit konden herkennen.. Maar tegenwoordig had iedereen kettingen, hield Shairi zichzelf voor. Trouwens, haar zusje zou ze toch nooit meer terug vinden. Ze was haar al zolang kwijt! Het meisje had haar jas tot haar nek dicht. Shairi bedacht dat ze nooit zou zien of ze een kettinkje had of niet. Ze had niet eens door dat ze zelf aan haar eigen ketting zat; het was een automatisme geworden, om aan andere dingen te denken in plaats van eenzaamheid.. Een grote witte hond kwam aangestormd. Shairi keek geschrokken om, maar herstelde zich snel. 'Wat een mooie dieren heb jij!' merkte ze met een glimlach op. Siri piepte wat verontwaardigd. Shairi grinnikte. 'Jij bent ook lief, Siri,' zei ze, terwijl ze de nachtegaal over haar kopje aaide.

Toen Sterre zich weer omdraaide zag ze hoe de jonge vrouw aan een kettinkje zat. Ze werd nieuwschierig en keek met grote ogen naar het kettinkje. Even gleden de vingers van de vrouw langs het hangertje en toen zag ze een hart van robijn in het hangertje. Sterre verstijfde helemaal toen ze het hangertje had gezien... "D... dat kan niet!" riep ze. Ze deed haar lange groene jas open en haalde uit haar shirt hetzelfde kettinkje... Ze pakte het stevig vast en liet het aan de vrouw zien. "Shairi? Ben jij dat?" vroeg ze terwijl Djodjo even piepte. Sterre was té verbaasd om de hond stil te krijgen. Ze deed haar jas verder open om de ketting van haar nek te halen en te laten zien. "Is... Is die van jou hetzelfde?" stotterde ze terwijl ze nadacht over wat er de laatste toen jaar was gebeurd...

(sorry, geen inspiratie)

Shairi bleef het kettinkje tussen haar vingers houden. Allerlei gedachten kwamen terug. Haar zusje.. wat was het lang geleden dat ze haar gezien had! Shairi had geprobeerd haar te vergeten, om zo de afwezigheid te kunnen negeren. Soms lukte het.. maar meestal niet. De blik van het meisje gleed naar het kettinkje. Shairi keek verbaasd op toen ze het leek te herkennen. Haar lange groene jas deed ze open, en ze haalde een zelfde ketting tevoorschijn. 'Shairi? Ben jij dat?' Shairi's ogen werden groot. 'Sterre?' Verbazing overviel haar. Dit kon niet waar zijn. Dat ze haar zomaar tegen het lijf liep. Het kon niet.. Shairi haalde haar ketting ook van haar nek en hield die naast die van het meisje. Hetzelfde, het kon niet anders. 'Sterre!' riep Shairi nogmaals, waarna ze haar armen om haar zusje heen sloeg en haar stevig tegen zich aandrukte. 'Ik heb je zo gemist!' Ze liet haar zusje weer los, maar bleef haar aankijken. Ook Sterre leek verbaasd. Siri tsjilpte opgewekt en ging op Sterre's schouder zitten. Nu wist Shairi het nog zekerder dan eerst. Ze was niet meer alleen!