Eindelijk rust

Ze pakte haar lange beige jas van de kapstok en raapte Lunar's riem van de grond. Lunar had naast de deur zitten wachten tot ze klaar was. "Wacht!" klonk het achter haar. Sky draaide zich om en keek naar de forse man die in de gang stond. Hij was niet lelijk en een jaar of twintig. Hij liep naar haar toe en wilde een hand op haar heup leggen maar Sky sloeg de hand weg "Genoeg, je maakt geen kans. Ga door met je leven in plaats van achter mij aan te zitten!" de man grijnsde alsof ze een grap had gemaakt. Naast haar gromde Lunar zachtjes. "Kom nou Sky.." Sky zette een stap achteruit, toen de man een stap dichterbij zette en ze de deur achter zich voelde werd het haar teveel "Lunar, bijt!" de Bull Terrier wachtte niet en beet de man meteen in zijn kuit waardoor Sky de deur uit kon glippen. De man schreeuwde van pijn en probeerde uit de eizeren greep van de Terrier te komen "Los, volg!" meteen liet Lunar los en schoot ze achter Sky aan de deur uit. Ze verdween tussen de mensenmassa en ging op in de levende zee van lichamen. Met Lunar vlak achter zich ging ze meteen richting het park. Sommige mensen keken haar vreemd aan waardoor Sky even met haar vingers over het ooglapje ging. Ze zag de rijk versierde poorten van het park. Ze ging meteen het park in nadat ze zich uit de stroming van mensen gewurmt had. Eemaal in het park maakte ze Lunar los en ging ze van het pad. Al snel liepen zij en Lunar door het bosrijke deel van het park, er was niemand en het was heerlijk rustig, zeker vergeleken met de mensenmassa van daarstraks. Plots begon Lunar te grommen, nog geen seconde later verscheen er een Pitt Bull op hun pad. Hij had gecoupeerde oren, geen staart en vreselijk veel littekens: losgebroken vechthond! Hij sprong meteen op Lunar af maar Sky onderschepte hem en nam hem in een houdgreep. Het beest worstelde maar kwam niet los uit haar ijzeren greep. Er zat voor hara maar één ding op. Ookal zag ze er vreselijk tegenop, ze deed wat ze moest doen: Met een snelle beweging brak ze de nek van de hond die meteen slap en levenloos werd. Sky zuchtte. Lunar gromde nog steeds naar het karkas. "Stop" meteen hield de hond op met grommen en ging ze zitten. Sky besloot de vechthond te begraven dus zocht ze een goede plek en groef ze samen met Lunar een gat. Toen het beest eenmaal onder de bosgrond verdwenen was liep Sky samen met Lunar nog een eindje tot ze bij een grasveldje kwam. Daar ging ze tegen een boom zitten. Lunar ging naast haar liggen. Langzaam aaide Sky haar over haar bolle snuit terwijl ze terugdacht aan de gebeurtenissen van de afgelopen tijd.

Rustig liep Shairi door het park. Wat was Eleria.. wennen. Ze was er nog niet zo lang en alles wat de mensen deden was zo vreemd. Ze hadden andere gewoonten en totaal geen weet van de dingen die om hen heen gebeurden. Als ze dat wel hadden, konden ze het trouwens niet doorvertellen. Ze streek met een zucht door haar rode haren. De zon schitterde er in, soms leek het alsof er vonken vanaf sprongen. Mensen zouden daar niets bijzonders in zien, behalve dan dat ze een speciale shampoo moest gebruiken. Shairi zelf wist dat dit één van de meest opvallende kenmerken was van het feit dat ze anders was. Niet anders in die zin van het woord, maar anders in een drastische zin; ze was geen mens, net als velen hier. Ze leefden tussen de mensen.. Shairi was een feniks. Niemand besteedde aandacht aan haar. Wie kende ze hier ook eigenlijk? Muray, de basilisk, Sinder, de griffioen.. Dat was het. De rest van de mensen gaf niet om haar. Ze was de zoveelste nieuweling, hier om redenen die niet bekend hoefden te zijn. Ze trok haar spijkerjasje wat dichter om zich heen toen een rilling haar doorvoer. Geblaf. Luid geblaf, van een hond. Zenuwachtig keek Shairi achterom. Siri floot gespannen naar haar. Shairi floot zachtjes iets terug. Het vogeltje daalde neer vanuit haar vlucht en landde op haar schouder. Nogmaals keek Shairi achterom, naar de hond die angstwekkend snel op haar af leek te rennen. Shairi ging aan de kant, hopend dat het beest er in zou trappen.. maar dat bleek niet nodig. Het dier had een andere hond gespot, samen met een meisje met blauwig haar. Shairi wilde weer wegkijken, maar haar blik werd vastgehouden toen het meisje met een snelle beweging de nek van de hond brak. Dat kon niet iedereen. Dat was.. bijzonder voor mensen, bijna onmogelijk. Was dit.. was ze ook anders? Nieuwsgierig nu keek Shairi naar het meisje, maar bleef staan. Siri piepte wat, maar Shairi aaide haar slechts over haar vogelkopje. De nachtegaal vloog echter op toen het meisje ging zitten. Shairi floot naar Siri, maar Siri kwam niet terug. Snel liep Shairi achter Siri aan; ze kon niet zonder Siri. Het vogeltje bleef maar verder vliegen, landde af en toe maar vloog direct weer op. Shairi deed een paar vergeefse pogingen om haar terug te fluiten, maar Siri vloog door tot de boom waar het meisje zat. Daar stopte ze en hipte op de benen van het meisje. Snel pakte Shairi haar op. 'Sorry,' verontschuldigde ze zich. 'Siri vloog ineens weg!'

Plots hief Lunar haar kop, meteen reageerde Sky op de snelle beweging van haar trouwe terrier. En meisje met vlammend rood haar kwam haar kant op. Ze leek niet uit op haar of Lunar. Toen er een bijzonder normaal vogeltje - bruin grijzig - voor haar neerstreek en het meisje - of eerder jonge vrouw - zei dat ene Siri oppeens wegvloog begreep ze dat Siri het vogeltje moest zijn. "Niet erg, we kunnen hen ten slotte niet weten wat ze gaan doen als een vogel zomaar wegvliegt" het was een geniepige stelling. Ze had de gave veranderingen van stemmingen snel door te krijgen en elk antwoord op deze stelling zou voor haar de werkelijke vraag die erin verborgen zat beantwoorden. Lunar wou naar voren stappen om de jonge vrouw te besnuffelen maar Sky was de Bullterrier voor: Ze stond op en stak haar hand uit - weer een proef - "Mijn naam is Skyra, noem me maar Sky" Sky was haar drakennaam die ze verborg in een mensennaam door er 'Skyra' van te maken. Iedereen die ze een beetje kende noemde haar Sky, het viel voor hen niet op. Haar mond glimlachte, haar ogen niet. Ze keek de jonge vrouw aan terwijl Lunar weer ging zitten. De vrouw tegenover haar ha blauwe ogen, normaal bij een mens met rood haar maar zover Sky wist waren er niet meer mensen met haar dat zo vlammend rood haar. Zeld die vreemde middeltjes van mensen hielpen je niet aan zo'n kleur.

De vrouw antwoordde iets wat Shairi een beetje ongerust maakte. Ze negeerde het gevoel dat bij haar opkwam en aaide Siri zachtjes over haar gevederde kopje. Shairi kreeg er zelfs een lachje vanaf voor ze antwoordde. Zonder Siri zou ik helemaal alleen zijn. Ik ben redelijk nieuw in Eleria,' zei Shairi, al wist ze niet of het voldoende antwoord was op de stelling. De groene ogen van de vrouw leken door haar heen te kunnen kijken. Shairi negeerde de grote hond die bij haar zat. Siri werd echter een beetje zenuwachtig van de hond en hipte snel naar Shairi's schouder. Shairi glimlachte naar de nachtegaal en floot zachtjes een zuivere toon om haar gerust te stellen. Haar blik werd echter meteen weer naar de vrouw getrokken toen ze haar hand uitstak en zich voorstelde. Sky.. klonk niet echt als een mensennaam. Shairi knikte en pakte de hand aan. 'Hoi.. Sky,' zei ze, meteen de naam gebruikend die het meest logisch klonk voor iemand die.. anders was, al had ze er nog niet bewust over nagedacht. [i]Mijn naam is Shaianna, al word ik Shairi genoemd.' Shaianna.. zo had ze nooit geheten. Het was echter een bestaande mensennaam die het dichtst bij 'Shairi' in de buurt kom, op 'Shaira' na dan. Veel mensen noemden haar gewoon Shaianna, ze vonden dat blijkbaar makkelijker te onthouden dan Shairi. Zelf gaf Shairi de voorkeur aan haar eigen naam, maar het leek haar beter een andere naam te hebben voor in deze stad.

Zoals verwacht wist ze meteen een stuk meer door het antwoord van de jonge vrouw op haar eerste woorden. Haar tweede actie werd heel menselijk ontvangen: Haar hand werd geschud "Aangenaam, Shairi" de meeste mythishe wezens in de stad hadden een goede manier ontwikkeld om erachter te komen of iemand werkelijk een van hen was. Ze had een stevige handruk en bij het schudden van Shairi's hand merkte ze op dat de vrouw een opmerkelijk zachte huid had. Alsof ze van die mensen crémes gebruikte... Het nerveuse gedrag van de vogel was redelijk normaal aangezien er een hond bij was en een eigenaardig sterke vrouw. "Siri toch? Mooie naam voor een vogeltje. Het betekend 'beeldschone overwinning' als ik het me goed herrinner" Ze deed weer een stap achteruit en leunde tegen de boom waar ze zojuist onder had gezeten. De glimlach van daarnet was als grijns rondom één mondhoek blijven hangen en haar gifgroene ogen fonkelden triomphfantelijk. Ze was geen basilisk al zou het haar niet verbazen als ze ergens verwant was aan een basilisk. Maar het wezen binnenin haar bestond al veel langer dan de meeste mythishe wezens, men zei dat draken geen begin en geen eind kenden.

Shairi gaf een stevige handdruk terug. Ze wist nog hoe ze erachter was gekomen dat Muray één van hen was. Op een vrij vreemde manier eigenlijk. Ze had het gewoon geweten. De hand van Sky was wat ruwer, alsof er een andere structuur onder verborgen zat. Eerder zoiets als schubben.. Shairi werd nieuwsgierig. Met hoeveel waren ze eigenlijk in Eleria? Het was duidelijk dat er meer 'mytische' wezens waren dan Shairi had durven hopen. Ze luisterde aandachtig toen Sky nog wat woorden sprak, over Siri. Ze knikte. 'Bedankt. Een andere betekenis van Siri is geheim,' vertelde Shairi. Iets wat ze persoonlijk meer bij zichzelf vond passen. Haar eigen naam daarentegen hadden ze beter aan Siri kunnen geven. Shairi betekende 'lied'. De betekenis van Sky was niet moeilijk te raden; Engels voor hemel of lucht. De gifgroene ogen van de vrouw fascineerden haar. Ze hadden zo'n blik.. alsof ze meer wist dan je dacht, maar ook heel zelfverzekerd. Een halve grijns hing om haar mond. Shairi keek even naar de hond, maar die zag er niet uit alsof ze aan ging vallen. Shairi twijfelde er niet aan dat het dier kon bijten als haar baasje aangevallen werd. Shairi keek even om zich heen, maar er waren weinig mensen in het park. Daar had ze eigenlijk totaal geen problemen mee. Als de mensen eens zouden weten wie ze werkelijk was.. Fenixen leefden eeuwig, zo zei men. Shairi zou het niet meer weten. Dagen hadden voor haar net zoveel betekenis als jaren. Op de een of andere manier had ze het idee dat deze vrouw ook vele malen ouder was dan de menselijke vorm die ze aannam. Maar ze kon het natuurlijk ook mis hebben.

Sky had dit plekje in het park - een open plek bedekt met gras - middenin het bosrijke deel van het park al tijden geleden ontdekt. Het was een beetje haar mini territorium geworden en het voelde vreemd er met iemand anders dan Lunar te zijn. Muray zag Shairi's blik op haar metgezel rusten en glimlachte "Haar naam is Lunar" vertelde Sky. Lunra reageerde meteen op het horen van haar naam en keek verwachtingsvol naar Sky op. "Je zei dat je hier nog niet zo lang bent, ik kan je een hoop vertellen als het gaat om overleven in Eleria" het was eigelijk een aanbod verborgen in een stelling en antwoord. Lunar vertrouwde Shairi al merkte Sky op: Ze was gaan liggen en liet haar tong uit haar bek hangen. Sky veegde haar haar achter haar oor waardoor de ooglap die over haar rechteroog zat zichbaar werdt. Ze droeg hem om een gigantish litteken te verbergen. De schrammen die het litteken vormden waren veroorzaakt door een draak en het zou teveel argwaan wekken. Nu keken mensen haar alleen geamuseerd na in plaats van verafschuwd.

Shairi glimlachte even naar de hond, al wist ze niet of het dier haar zou zien. Lunar.. best een mooie naam. Paste goed bij zo'n wit dier. Shairi keek even naar Siri. Die deed al wat minder zenuwachtig, nu Lunar op de grond lag en rustig naar hen keek. Shairi was blij dat Siri niet weer probeerde weg te vliegen. Het was zo lastig om haar te vangen! Sky veegde haar haren iets naar achteren. Nu pas zag Shairi de ooglap. Verborg die iets? Misschien had ze wel wonden.. of geen oog meer. Dat kon ook. Shairi besloot het maar even te vergeten, voor nu. Ernaar vragen zou ze nog niet. Van Sky's volgende aanbod maakte dat Shairi een glimlach op haar gezicht kreeg. 'Dat zou erg handig zijn. Anders overleef ik het hier nooit,' antwoordde Shairi met een halve grijns, die ook voor een glimlach door kon gaan. Altijd als ze dat zei schoten mensen in de lach, alsof ze een grapje maakte. Voor haar was het echter wel nodig dat ze lette op wat ze deed. Mensen keken raar op als er opeens een reusachtige, vlammende vogel op straat zat.

Sky vond het niet zo grappig omdat het waar was: Als je niet wist hoe deze stad in elkaar zat overleefde je het niet. Ze wierp een blik op de lucht "Misschien ben je er al achter dat deze stad een avondklok heeft: Zodra de zon onder is blijft iedereen binnen. De reden daarvan is dat zij die buiten blijven vaak nooit meer gezien worden, niet in één stuk tenminste" dat was ook de reden waarom zwervers en daklozen vaak zwaar gewapend waren en iedereen ze gek verklaarde. Over een uur zou het donker zijn. Ze hield niet van de lange dagen in de zomer. De meeste mythische wezens in de stad waren nachtwezens geworden. Sky speelde met haar vingers met Lunar's riem. Lunar zat er niet aan vast maar ze leek niet te overwegen ervandoor te gaan. "Waarschijnlijk heb je al van het duistere deel van de stad gehoord he? Als je leven je lief is kun je daar ook beter wegblijven: Het is er altijd nacht" ze vertelde nu een paar belangrijke feiten die voor een mens veel meer betekenden dan voor een wezen. Als Shairi erg goed had opgelet dan had ze misschien gemerkt dat Sky op haar eigen manier haar aan het vertellen was dat ze een mythisch wezen was. Dit deed ze alleen als ze zelf het vermoeden had dat degene tegenover haar zoals zij was: Iemand met een geheim, iemand die letterlijk niet was wie ze leek te zijn.

Sky leek haar opmerking niet grappig te vinden. Shairi knipperde even met haar ogen. Kon het waar zijn dat.. Het zou wat verklaren.. Shairi luisterde goed naar Sky's uitleg en knikte af en toe. Ja, dingen als de avondklok kwamen haar bekent voor. De enige tijd dat ze werkelijk kon zijn zoals ze was. Dan nog moest ze oppassen. Er waren altijd zwervers en andere mensen in de buurt. Als Fenix was het nogal moeilijk om die op te eten, al kon ze ze wel flink bang maken. Het Duistere Deel kwam haar ook bekend voor. Altijd nacht.. ''s Nachts is de enige tijd dat ik me echt goed voel,' antwoordde Shairi. Het leek net of Sky haar iets duidelijk probeerde te maken, en Shairi hoopte dat haar gok goed was. Ze hield niet van gokken; er kon zoveel mis gaan. Maar nu.. nu was ze bijna zeker. Siri hipte naar Shairi's andere schouder en begon aan haar haren te plukken. Shairi keek om zich heen. 'Er komen hier niet veel mensen,' merkte ze loos op. Ze wist niet echt wat ze kon zeggen. Zo maar roepen; hé, ik ben een fenix, ja, dat had echt zin zeker!

''s Nachts is de enige tijd dat ik me echt goed voel," verklaarde Shairi. Voor Sky zei ze:
's nachts verander ik in een mythisch wezen!. Ze had zojuist recht in het gezicht van Sky verklaart wat ze écht was, natuurlijk met was missende details. "Mooi, daar zijn we het dus over eens, mijn vermoedens zaten goed. Ik zal je vannacht de stad laten zien." Sky twijfelde niet meer zoals Shairi nog deed. Lunar stond op en rekte zich uit.

- een uur gaat te lang duren, ik skip het even -

De laatste straal verdween achter de gebouwen en eindelijk was het donker. Sky sprong uit de boom. "We kunnen gaan, alle mensen zijn weg" bevestigde ze. Binnen een paar seconde was ze wie ze hoorde te zijn: Een draak. Als ze verkeert zat met haar vermoedens zou ze Shairi meteen doden. Lunar leek geheel comfortabel bij de draak. "Voor ik je alles laat zien moet ik Lunar even wegbrengen, ik hoop voor je dat je kunt vliegen" Sky pakte Lunar beet en kronkelde de lucht in. Ze bleef even hangen en keek naar beneden. "Kom je?"

Sky's antwoord haalde de laatste twijfel weg. Haar vermoedens.. wat moest ze anders vermoeden? 'Is goed,' antwoordde Shairi met een glimlach. Ze wilde de stad wel eens beter leren kennen!
Het duister viel langzaam over de stad. Hoewel een uur lang mocht duren, kon Shairi wachten. Geduld kun je trainen. Ze stond tegen de boomstam aangeleund. Een zacht briesje woei door het park en liet de bladeren boven haar hoofd ritselen. Het geluid werd harder toen Sky uit de boom sprong en bevestigde dat iedereen weg was. Shairi knikte en ging rechtop staan. Snel haalde ze een hand door haar haren, al veranderde er niet veel. Toen Sky veranderde vertrok ze geen spier, maar wachtte wel even tot Sky klaar was. In een paar seconden was de vrouw een draak, met even gifgroene ogen als haar menselijke vorm. 'Ik hoop dat je kunt vliegen,' zei Sky, met een iets andere stem. Shairi grijnsde en knikte zonder wat te zeggen. Enkele seconden erna was ook zij degene die ze het liefst was; een Fenix. Het gaf een heerlijk gevoel haar ware gedaante weer te hebben. Ze spreidde haar vurige vleugels en zette zich af. Een seconde later hing ook zij in de lucht. Siri vloog met snel klapperende vleugeltjes achter haar aan. Ik ben er klaar voor, dacht Shairi. Dat moest ook in haar ogen te zien geweest zijn.

Sky verbaasde het niet dat Shairi een fenix was, haar vlammend rode haar was een goede aanwijzing geweest. Ze vloog vooruit met Lunar in haar poten en verdween even tussen de gebouwen. Een minuut later kwam ze terug, zonder Lunar. Ze had Lunar naar haar huis gebracht en binnen gelaten. Ze knikte naar Shairi en ging haar voor. Eerst vloog ze naar het centrum en het marktplein. Beide lagen er verlaten bij "Deze plek ken je misschien al maar hij is erg belangrijk." ze liet de brandweerkazerne en het politiekorps zien "Mocht je problemen krijgen dan moet je naar mij toe komen. Ik hem een paar trucs achter de hand die verraad van ware gedaante ongedaan kunnen maken. Ik ben veel in dit gebied te vinden, ik werk hier namelijk" Sky was de korps chef van de 'K9' oftewel: de honden begeleiders. Ze maakte wat hoogte en keek rond. Wat was nog meer belangrijk? Ze besloot het aan Shairi te vragen: "Wat wil je verder weten?"

Shairi wachtte even tot Sky terug kwam, zonder Lunar. Het was misschien maar beter ook voor de hond. Zolang in de klauwen van een draak hangen leek haar persoonlijk niet erg fijn. Shairi was blij dat ze vleugels had; ze was vrij om te gaan waar ze wilde.. bijna dan. Sky ging haar voor en leidde haar naar het centrum en de markt. Shairi keek neer op het netwerk van straatjes en probeerde er een patroon in te ontdekken, zodat ze het later nog kon vinden. Vanuit de lucht vond ze alles toch mooier dan vanaf de grond. Nieuwsgierig luisterde Shairi daarna naar Sky's uitleg over de brandweerkazerne en politiekorps. Ze werkte er, bij de hondenbegeleiders. Dat leek haar ook echt wat voor Sky; niet iedereen kon een bull terriër als Lunar temmen. Ze lachte eventjes, haar stem klonk wat anders in haar ware gedaante. 'Wat toevallig genoemd kan worden, ik heb pas geleden gesolliciteerd bij de Arrestatie Eenheid, en ik ben aangenomen,' vertelde Shairi met een glimlach. 'Misschien kom ik je nog wel eens tegen daar.' Over Sky's volgende vraag moest ze even nadenken. 'Zijn er veel van ons in Eleria?' vroeg ze na een tijdje nieuwsgierig. Ze was er misschien een paar tegen gekomen, maar zoveel konden er toch niet zijn, met al die mensen?

Sky knikte "De politie is een goede werkplek voor 'mensen' zoals wij" zei ze instemmend. Bij de volgende vraag keek ze eerst even over de gebouwen voor ze antwoordde: "Zelf mij is het niet gelukt hem te tellen, ik weet dat het er veel zijn en dat het er steeds meer worden..." ze knikte alsof ze haar egen woorden goedkeurde voor ze verder ging "... Het probleem is dat je niets op kan schrijven: Alles kan leiden tot ontmaskering. Je moet op je hoede zijn." ze koos haar woorden zorgvuldig zodat ze Shairi gene verkeerde dingen zei waardoor ze het misschien niet kon begrijpen. Dit waren zaken waarover je niet kon spotten "Ook in het korps verdwijnen soms documenten over 'vreemde moordzaken' als je begrijpt wat ik bedoel" ze glimlachte even.

- onspiratie-loos -

Shairi knikte bij Sky's woorden. Ze had gelijk. Ontdekkingen konden zo verduisterd worden, zodat Eleria veiliger werd voor hen. De Fenix sloeg haar vleugels even uit om in de lucht te blijven hangen. Wat als er nu iemand voorbij liep de omhoog keek.. Ze had het niet moeten denken. Shairi zag een paar dronken gasten over het plein waggelen. 'Wat doen we ermee als iemand ons ziet,' vroeg ze nieuwsgierig, al kon ze dat wel raden. Was niet zo moeilijk te bedenken, niet? Toch wilde ze het even vragen. Ze kon maar beter zoveel mogelijk vragen voordat ze er alleen voor stond. Shairi keek even om zich heen. Was Siri er nog? Het kleine vogeltje tsjilpte even om aan te geven waar ze was. Shairi knikte eventjes met haar kop en keek toen weer naar de grote draak voor haar. Die gifgroene ogen waren een duidelijke aanwijzing als je wist waar je op moest letten. Shairi wist dat haar rode haren ook erg opvielen. Maar ach, mensen letten er niet meer op tegenwoordig.

Shairi vroeg wat ze zouden doen als ze gezien werden. Sky keek even naar beneden en zag de dronken mannen. Ze landde zachtjes op het dak van een flat en liet haar voorpoten over de rand hangen "We moeten zorgen dat er niet te veel met dezelfde geruchten komen, met namen Basilisken houden het aantal mensen die het weten op pijl: Ze kiezen zorgvuldig hun prooi en alleen 's nachts. Deze jongens zullen misschien ook wel gevonden worden door een Basilisk of ander wezen" ze liet haar blik langs de dakrand gaan maar er zaten geen waterspuwers. Ze keek weer naar beneden naar het plein, de mannen verdwenen in een steegje. Sky bedacht dat dat wel eens het stomste kon zijn wat ze konden doen: Steegjes waren de favoriete plekjes van Basilisken. Er waren vast meer wezens die het graag op mensen gemumd hadden; Harpy's bijvoorbeeld... Ze keek zijwaarts naar Shairi en glimlachte "maak je geen zorgen, er zijn genoeg wezens die hun plicht kennen en zorgen dat de mensen blijven denken dat vele gewoon dronken of gek zijn"

Shairi werd enigszins gerustgesteld door Sky's woorden. Ze had vast gelijk; het kon erger. De dronken mannen zouden of opgegeten worden of voor gek uitgemaakt worden. Het kwam wel goed. Het plein was nu uitgestorven. Shairi vroeg zich af of er nog meer basilisken in de steegjes rondhingen, klaar om prooien te verorberen. 'Is er werkelijk niemand die ons in de gaten heeft?' mijmerde ze. 'Dan hebben we geluk dat we Eleria hebben.' Ze keek even opzij naar de grote draak. 'Bedankt voor de rondleiding, alvast.' Shairi wist niet wat ze nu zou gaan doen. In ieder geval sparen voor een appartementje, Sterre, haar kleine zusje beter leren kennen, leven en niet ontdekt worden.. Ach, ze zou het wel zien.

- Sorry.. ontzettend inspiloos -

Sky knikte "Genoeg wezens die het aantal van mensen die het weten op peil houden" ze grinnikte en keek de mensen na. Ze wist zeker dat minstends één van hen deze nacht nog zou verdwijnen en dat de rest de volgende ochtend een sterk verhaal aan het vertellen waren. Sky hief haar kop en keek over de daken. "Laten we verder gaan, we kunnen ook wel even langs de grens van het verlaten gebied gaan. Dat is een plek waarvan ik je aanraad te ontwijken. Als je het gebied betreed kun je nog wel eens aangevallen worden, zelfs overdag." waarschuwde ze. Ze steeg op en vloog vooruit. Als ze onderweg langs een belangrijke plek kwamen wees Sky Shairi er even op en vertelde ze er wat bij terwijl ze wat langzamer ging vliegen. Ze begon meer huizen met dichtgetimmerde ramen en dunnere steegjes te zien en minderde vaart "De grens moet hier in de buurt zijn" waarschuwde ze terwijl ze een bocht maakte en oplettend in de lucht bleef hangen.

De lach van Sky klonk alsof ze het grappig vond dat mensen opgegeten werden. Om eerlijk te zijn, dat was het ook. Die schepsels dachten dat ze alles wisten, dachten dat de wereld aan hun voeten lag. Terwijl ze nog steeds verpletterd konden worden door een flinke beet van iets als een basilisk. Vuur kon hen verbranden, water kon hen verstikken. Nee, de mensheid leed aan megalomanie! Shairi knikte toen Sky voorstelde om verder te gaan. Eleria klonk als de place to be, om het maar zo te zeggen, voor wezens zoals zij. Het was helemaal niet erg dat Sky haar ware ik nu kende. Sky was een waardevolle gids. Niet naar het verlaten gebied gaan dus. 'Daar zal ik wel uit de buurt blijven,' mompelde Shairi. Ze voelde er niet zoveel voor om aangevallen te worden. Te riskant. Shairi sloeg haar vlammende vleugels uit en klapwiekte achter Sky aan, de vlugge draak zonder moeite bijhoudend. Haar aandacht werd van belangrijk punt naar belangrijk punt getrokken, ze had het idee dat ze alles wel kon onthouden. Sommige informatie was namelijk vitaal om te kunnen overleven. Plots maakte Sky een bocht en bleef stil hangen. Shairi remde af en vloog haar een klein stukje voorbij, voordat haar snelheid op peil was. 'Dus hier is het verlaten gebied.. wat huist hier zoal?' vroeg Shairi nogal nieuwsgierig.

"Vanalles: Basilisken, Harpy's, Cerberussen en soms draken. Ze hebben gemeen dat ze allemaal houden van dood en verderf. Iedere hulpkreet die je uit dit gebied hoort komt van een hulpeloos slachtoffer. Helpen heeft geen zin, je kunt beter vluchten dan gaan kijken tenzij je wilt eindigen als degene die om hulp riep." vertelde ze terwijl ze een eindje langs de grens vloog. Omdat het zomer was waren de nachten kort. Sky hield om die reden niet van de zomer, ze moest dan langer wachten tot ze kon veranderen. 's Winters was het dan wel kouder maar omdat er geen sneeuw meer viel sinds de afgelopen duizend jaar was het prima om lange nachten rond te vliegen en andere wezens te ontmoeten. Sky besloot dat het genoeg was geweest en week af van de grens om weer dieper het veiligere gebied in te gaan.

Duidelijke beschrijving. Shairi voelde even een huivering over haar rug gaan bij de naam 'Harpy's'. Die wezens.. ze kon niet goed tegen de walgelijke, 'mythologische' wezens die haar en haar familie altijd bedreigd hadden. Ze hadden haar hervonden zusje ooit bijna gedood. Het was dat Shairi en haar zusje zich samen hadden verweerd. Nee, dat was geen uitnodiging om daar te komen. Shairi knikte; ze had de boodschap begrepen. 'Daar ga ik niet snel komen, denk ik zomaar,' bevestigde ze haar eigen knikje. Bijna was ze blij dat de nachten kort waren; dan hoefde ze zich geen zorgen te maken dat er allerlei verschillende wezens uit het Duistere Deel van Eleria kwamen. Aan de andere kant; de nacht was de enige periode dat ze zich fijn voelde. Winter zonder sneeuw dan maar weer. Sneeuw was onhandig; een Fenix was een warm, zo niet gloeiend heet wezen. De sneeuw smolt altijd op de plaats waar zij veranderde en dat viel nogal op, een grote cirkel in de sneeuw. Sneeuw viel echter niet veel meer vanwege iets wat het versterkte natuurlijke broeikaseffect genoemd werd (Welkom bij Aardrijkskunde ^^). Shairi volgde Sky, die het veilige gebied dieper in te vliegen. 'Zijn er nog meer van dat soort plaatsen, die je zou moeten mijden?' vroeg ze, uit voorzorg.

Sky knikte "en gelijk heb je" gaf ze toe. Shairi vroeg of er meer plekken waren die ze moest meiden. Sky haalde haar schouders op en schudde haar hoofd nadenkend "Volgens mij niet, de verdereplaatsen die menen mijden zijn de plaatsen waar mythishe wezens huizen." zei ze. Ze dacht aan het korps en haar collega's. Er mensen die geen knol begrepen van het vreemde gedrag van sommige van hun collega's. Sky was erg goed in het omzeilen van kritieke antwoorden en het verdoezelen van vreemde oorzaken van vernielingen in de argieven. Sky had de macht vreemde zaken op zich te nemen omdat ze een van de korpsleidsters was. Op die manier stelde ze de onthulling van mythishe wezens en het verstoren van de balans tussen mens en wezen uit. Ze kon namelijk niet verzekeren dat de wezens in de stad nooit ontmaskerd zouden worden. Er waren natuurlijk altijd mensen die de echte reden van de avondklok wilden ontdekken en de vreemde verdweiningen beter wilden onderzoeken. Sky moest vanalles doen om dat te voorkomen, desnoods vermoordde ze iemand.