Alleen..

Ice en Siri verdwenen samen tussen de huizen en gebouwen. Sinder keek hen voor een moment na. Ice had in ieder geval iemand gevonden. Shairi kwam met de vraag hoe hij hier verzijld geraakt was. "Om een lang verhaal kort te maken: Mijn leefgebied is met de grond gelijk gemaakt en ik ben op zoek gegaan naar een plek wara ik nog af en toe mezelf kan zijn." vertelde hij terwijl hij één vleugel spreidde en ernaar keek. Het was alsof hij keek of alle veren goed zaken. Je zag normale vogels vaak hun veren verzorgen en het vet dat hun huid produceerde eroverheen smeren zodat hun verenpak waterdicht bleef. Sinder verzorgde zijn veren ook wel eens, als hij zich verveelde. En hij verveelde zich vaak. "En jij? Ook door mensen gedwongen te vluchten?" vroeg hij haar. Ook hij had alleen nog oog voor de Fenix voor hem. Hij vond haar lach leuk en hoopte haar nog eens aan het lachen te kunnen maken om het zuivere geluid opnieuw te kunnen horen.

Shairi keek toe hoe Ice en Siri wegvlogen. Misschien vond Siri toch een partner. Ze keek Sinder weer geïnteresseerd aan toen hij zijn verhaal vertelde. 'Om een lang verhaal kort te maken; mijn leefgebied is met de grond gelijk gemaakt en ik ben op zoek gegaan naar een plek waar ik nog af en toe mezelf kon zijn.' Hij spreidde één vleugel en inspecteerde die. Shairi keek ook even naar de vleugel. De veren waren groot en glansden prachtig. Shairi zelf was meer een rode/oranje vogel; de kleur van het vuur. Zijn stem haalde haar weer uit haar overdenkingen. 'En jij? Ook door mensen gedwongen te vluchten?' Shairi knikte, haar blik werd triest. 'Ja. Ik had een mooie woonplaats, maar de mensen kwamen en walsten alles plat. Er staan nu flatgebouwen, zoals deze.' Ze gebaarde naar het gebouw wat zich tegenover hen bevond. Maar haar blik maakte zich niet echt van hem los. Hij intrigeerde haar. Shairi vond zijn ogen zo mooi, wilde dat hij haar aan bleef kijken. Om haar eigen gedachten schoot ze in de lach. Ze had nog nooit van iemand gehouden, behalve van Siri. Haar lach begon zachtjes, ze wist niet of Sinder zich eraan irriteerde. Ze ging iets harder lachen, keek weer omhoog en zag Sinder naar haar kijken. 'Sorry, dat is onbeschoft van me..' Shairi stopte snel met lachen.

Sinder knikte begrijpend toen ze het over mensen had, ook zij was - net als hij - gedwongen om te verkassen. Hij snapte niet hoe mensen zo talrijk en verwoestend konden zijn. Een normaal wezen had vijanden die ervoor zorgden dat alleen de gezonde en sterke van het soort overleefden. Als een soort geen vijanden had of een té grote overlevingskans zouden ze steeds meer ruimte nodig hebben en alles overspoelen met hun eigen overvloed. Ho kon het toch? Vroerger was alles beer geweest maar zelfs toen hij geboren werd hadden de mensen al een groot deel van de wereld in hun bezit. Hij zuchtte en wendde zijn blik af. Op dat moment hoorde hij het zachte tinkelende gelach van Shairi. Hij keek op, recht in haar ogen terwijl zij wat harder begon te lachen. Lachte ze hem nou uit? Wat was er zo grappig? Hij werd er een beetje onzeker van. Om dit te verbergen vroeg hij doodnormaal: "Wat is er zo grappig?" hij ging vlug na wat hij allemaal gezegd had. Niets daarvan was lachwekkend, en dat wat het wel was daar was al om gelachen. Wat viel er nu dan te lachen? Hij vond haar lach nog steeds mooi en de onzekerheid vloeide met het geluid uit hem. Wat maakte het eigelijk ook uit? Hij wou dat ze doorging! Helaas stopte ze snel en verontschuldigde ze zich. "Je hoeft je niet te verontschuldigen, ik vind je lach leuk" zei hij, nu klonk het toch echt vriendelijk. Had hij dat hardop gezegd? Hij gaf bijna nooit complimentjes! Wat was er toch met hem?

(Ik wil er wel een voor je maken <-- onderschrift)

Shairi merkte op dat Sinder en zij beide van hun thuis verdreven waren door de mensen. Die verachtelijke soort. Normaal gesproken zouden ze uitgeroeid zijn; het recht van de sterkste. Hoe was het mogelijk dat die.. die.. wézens voortbestonden? Shairi kon er niet bij. Alles was vroeger beter geweest, voorzover Shairi zich kon herinneren van de eeuwen waarin ze geleefd had. Sinder vroeg haar doodnormaal;'Wat is er zo grappig?' Shairi keek even recht in zijn ogen. Wat moest ze nu zeggen? Dacht hij soms dat ze hem uit zat te lachen? Als fenixen konden blozen, zou Shairi het nu gedaan hebben. 'Niks hoor.. ik.. ik moest lachen omdat ik dacht; wat een mooie ogen heb jij.. en dat klonk zo vreemd, want dat heb ik nooit over iemand gedacht..' Shairi's stem stierf weg tot gefluister. Ze gaf nooit complimentjes aan iemand, zeker niet aan iemand die ze net kende! Het was best stom van haar, maar ze had het er zomaar uitgefloept..De griffioen keek helemaal niet onzeker. Dat vond Shairi wel fijn; hij was niet onstabiel. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen,' zei Sinder. Shairi sloeg haar ogen neer. 'Ik vind je lach leuk!' Zijn stem was enorm vriendelijk. Shairi keek weer op, recht in die mooie ogen van hem. Hij gaf een complimentje! Ze glimlachte, en die lach ging snel over in een soort gegiechel. Erg meisjesachtig, maar gewoon omdat ze het compliment lief vond. Wat was er met haar? Normaal duurde het minstens een halve dag om haar aan het lachen te krijgen!

(als je dat zou willen dat zou ik leuk vinden!)

Shairi leek ook iets ongebruikelijks te zeggen wat nadat ze hem had uitgelegd waarom ze daarnet gelachen had lachte ze opnieuw. Het was dat snaveld niet rood konden worden anders was dat nu gebeurt. Gelukkig was hij niet in mensenvorm! Haar gelach dat hij zo mooi vond stemde hem gelukkig en maakte dat er een grijns rond zijn snavel kwam. Als meisje had hij misschien ook wel gegiecheld, het was dat hij van het mannelijk geslacht was en dat hij daarom deze grijns tevoorschijn toverde in plaats van een verlegen gegichel. Muray was geheel uit zijn gedachte verdwenen, alsof deze op was gegaan in de muur waar ze tegenaan stond. Hij zwiepte triomphfantelijk met zijn leeuwenstaart en keek Shairi aan. Misschien konden ze iets afspreken? "Heb je zin om morgen samen iets te gaan doen?" vroeg hij haar, nu weer met de gewone lichtelijke spot door zijn stem. Nu hij wist dat ze zijn ogen mooi vond keek hij haar onbewust zo vaak mogelijk aan. Hij had de grijns alweer van zijn kop gehaaald en leek serieus al was er een twinkeling in zijn ogen te zien.


(Heb je een afbeelding van een fenix of moet ik die voor je zoeken?)

Shairi wist nu helemaal niet meer wat ze moest doen. Ze was helemaal ondersteboven van Sinder, en van de kaart doordat ze dat was. Het was allemaal zo verwarrend! Gelukkig trok hij zich niets van haar gegiechel aan. Anderen hadden dat irritant gevonden, maar gelukkig vond hij haar lach mooi.. Met hem in de buurt zou ze zeker vaak moeten lachen. Muray was verdwenen uit haar gedachten. Nu zou het alles kunnen verstoren als ze zich opeens zorgen ging maken of Muray zich genegeerd voelde. Een grijns krulde rond de snavel van de griffioen. Shairi glimlachte, haar gegiechel was gestopt. Nonstop lachen, daar kreeg je spierpijn van! Zijn staart zwiepte triomfantelijk heen en weer. Shairi merkte dat haar vleugels ook een beetje op en neer bewogen. Dit was echt niet gewoon voor haar! 'Heb je zin om morgen samen iets te gaan doen?' Sinders stem had weer iets spottends, maar Shairi sperde haar ogen wijd open. Vroeg iemand haar überhaupt mee uit? Dit was een bijzonder moment in haar geschiedenis! Ze was er stil van. Helemaal stil. Shairi wist niet wat ze moest zeggen, en stond, als dat mogelijk was geweest, met een mond vol tanden. Toen giechelde ze weer, deels omdat Sinder dat ook leuk vond. 'Heel graag, zelfs! Heb je al een idee, of wordt het een verrassing?' Shairi vroeg zich af of ze iets op het mensengebied gingen doen, als 'gewone' mensen vermomd, of iets anders. Maar Sinder leek nogal een type om er een verrassing van te maken..

(Bij mijn profiel staat een afbeelding van een fenix)