Nieuw in Eleria

Sheilena keek om zich heen. Het was raar om ineens alleen maar tussen de mensen te zijn. Pas geleden woonde ze nog rustig in de bergen. Het was heerlijk daar. Totdat er daar ook mensen gingen wonen. Noodgedwongen verhuisde ze naar Eleria. Ze had hier niets. Geen huis. Geen vrienden. Geen geld. Alleen haar paard. Dat herinnerde haar er nog een beetje aan. Aan het verleden. Zachtjes spoorde ze Geisha aan. De witte merrie ging over in een rustige draf. Sheilena voelde zich een beetje ongemakkelijk. Het kleine bultje op haar voorhoofd, het was niet groter dan een kleine puist, gloeide. De drang om terug te veranderen was groot. Maar waar moest ze dat in godsnaam doen? Haar blonde haar slierde langs haar gezicht. Ze stapte af en bond Geisha vast. Zelf ging ze naast haar zitten tegen de boom aan waar de merrie aan stond gebonden. Ze trok haar knieen op en legde haar hoofd erop. Haar ogen sloten. Het bultje bleef gloeien. Voorzichting legde ze haar hand erop, waardoor het petje dat ze altijd droeg een stukje omhoog schoof.. 'Niet doe, niet doen.' fluisterde ze tegen zichzelf.

Het kleine vogeltje zat op een gevonden sesamzaadje te knabbelen terwijl zijn baas -een stevige ongen met vurig haar- tussen de mensen door liep. Het vogeltje zat op zet schouder en leek omhoog te veren zodra er een onverwachte beweging plaatsvond. Sinder was verbaasd een paard tussen de mensen door e zien lopen. Hij volgde het dier met haar bereider tot in het park waar de geluiden van de stad gedemt waren. Mythishe wezens waren vaak heel anders dan de doorsnee mensen. Misschien was zij... Sinder besloot gewoon alsof bij toeval langs te lopen en een praatje te starten. Hij leunde tegen een boom aan die een meter of twee van het meise en haar paard afstond. Ice fladderde de boom in en begon met een groepe mussen te kibbelen om een stukje brood. Een grijnsje speelde rond zijn ene mondhoek terwijl hij het paard en haar eigenaaresse onopvallend in zich opnam. Hij schatte kracht en leeftijd bij bijde organisme hoewel deze moeilijk te bepalen waren voor het meisje. Zou ze 'er een zijn' dan was ze in mensengedaante en was het niet zeker wat haar krachten waren...

Ze voelde iets. Haar donkere ogen keken om zich heen. Tussen de mensen door. Op zoek naar iets waarvan ze niet wist wat het was. Ze trok haar petje nog iets verder over haar hoofd heen. Ineens zag ze hem. Een jongen leunde tegen een boom aan. Een stukje boven hem, in een tak, zaten wat vogeltjes om een stukje brood te vechten. Een vogeltje was anders. Niet dat hij veel verschilde. Maar er was toch iets anders. Haar ogen gleden weer naar de jongen. Ook hij was anders. Als je niet beter wist zou het gewoon een normale jongen zijn. Maar hij had iets anders. Haar hoofd maalde. Hierdoor vergat ze zich te concentreren. Ze werd ruw uit haar gedachten gerukt door de gloeiende pijn op haar voorhoofd. Ze was nog nooit zo lang achter elkaar in mensengedaante geweest. Even haalde ze diep adem. 'Niet doen, niet doen, niet doen.' fluisterde ze weer. Geisha kwam naast haar staan. Tevreden knabbelde ze aan het gras. Maar dat duurde niet lang. Na een tijdje duwde ze met haar neus tegen Sheilena aan. 'Nee, ik kan het niet, niet hier.' fluisterde ze tegen haar paard. Daarna richtte ze haar blik weer op de jongen.

Het paard leek het meisje ergens toe aan te moedigen. Ice fladderde naar zijn schouder en at zijn stukje brood expres héél langzaam op voor de ogen van de bruine musjes. Sinder had er geen oog voor, hij keek naar het meisje of eigelijk: De jonge vrouw. Haar paard was niet zo bijzonder: Gewoon een wit paard. Overgins was het paard wel goed verzorgd en het zag er sterk uit. Deze twee hoorden niet in de stad. Sinder velangde ineens naar de nacht, dan kon hij weer op dromenjacht gaan. Ice had zijn broodkorstje eindelijk op, de musjes waren verslagen weggegaan op zoek naar iets anders te eten. Sinder kriebelde het kleine vogeltje even op zijn koppie waardoor deze al zijn veersjes opzette en een raar brabbelend geluid begon te maken. Hij liet zijn hand naar de band rond zijn nek glijden en voelde aan het soepele leer. Toen voelde hij de blik van het meisje, ze had hem dus opgemerkt. Hij keek haar even aan en knipoogde met een klein grijnsje. Sommige meisjes vielen flauw als hij dit deed of begonnen te giebelen, meestal waren dat 'gewone' mensen.

Ze bleef haar blik vasthouden. Het witte vogeltje was blijkbaar van de jongen. Hij zat op zijn schouder een broodkorstje op te eten. De jongen kriebelde hem waardoor het beestje een geinig geluidje maakte. Ineens keek de jongen haar kant op. Sheilena nam niet de moeite weg te kijken. Ze keek alleen verbaasd op toen hij haar ineens een knipoog gaf. Waarom deed hij dat? Was hij dan toch een normaal mens? Mensen deden dat altijd als ze elkaar leuk vonden. Nog steeds snapte ze dat niet. Als je iemand leuk vindt, dan zeg je dat toch gewoon. Maar nee, mensen moesten weer moeilijk doen. Sheilena was altijd gewoon recht door zee. Geen overbodige dingen eromheen. Nog steeds was haar blik op de jongen gericht.

Het meisje reageerde niet zoals de meeste 'normale' mensen, ze keek meer verbaasd. Dat was een redelijk ongewone reactie van een meisje van haar leeftijd. Tenminste als hij haar leeftijd goed geschat had. Sinder zuchtte en haalde een hand door zijn vurige haar dat eigenweis weer voor zijn ene oog teruggleed. Het iedee om naar het meisje toe te gaan bleef ver weg in zijn gedachte. Hij had geen speciale drang voor dat soort dingen. Hij was het dan ook niet gewend dat anderen hem commandeerden, wat gelukkig niet vaak gebeurde. De blik van het meisje liet niet los... Uiteindelijk was het Ice die het lange staren onderbrak. Het kleine witte vogeltje vladderde als een soort kolibri naar het paard toe en landde tussen diens oren waar hij een nestje in de manen van het paard begon te maken. Sinder had met zijn blik Ice gevolgd.

Een tijd bleven ze elkaar aanstaren. Op een gegeven moment schoot het vogeltje als een pijl naar Geisha en ging tussen haar oren zitten. Geisha keek even op en ging toen weer verder met het eten van gras. Het gras hier vond ze lang niet zo lekker als dat in de bergen, maar ze nam er genoegen mee. Sheilena's ogen volgden de vogel en gleden toen weer terug naar de jongen. Haar nieuwsgierigheid won het. Ze legde een hand op de grond. Onzichtbaar trok een lichtstraal over de grond. Als hij echt een normaal mens zou zijn, zou hij nu komen. Mythische wezens konden deze straal zien en de kracht ervan was zo zwak, dat ze die gemakkelijk af konden breken. Mensen daarintegen, konden er niks tegen doen en zouden erdoor mee naar haar toe getrokken worden. Nog steeds hield ze haar ogen strak op hem gericht. Ze zag dat zijn ogen nog steeds op zijn vogel gericht waren, maar zodra de lichtstraal hem bereikte keek hij haar weer aan.

Hij voelde iets vreemds, onmenselijks, zachtjes aan hem trekken. Onmiddelijk brak hij de straal ruw af waardoor deze -als flinterdun glas- brak en verdween. Sinder wist het nu zeker, hij schudde zijn haar uit zijn gezicht wat weinig effect had: Het ging gewoon weer terug. Sinder zette zich zachtjes met zijn voet af tegen de stam van de boom en liep met zijn handen in zijn zakken naar het paard van het meisje toe. Ice fladderde terug naar Sinder en ging op zijn hoofd zitten "Mooi paard heb je" zei hij, zo onschuldig als een normaal mens zodat het niet zou opvallen. Hij liet het witte paard aan zijn hand snuffelen om te zien of ze toeliet dat hij haar zou aaien. Als ze zou proberen te bijten zou hij zijn hand terugtrekken met een onmenselijke reactie.

Sheilena zag hoe hij de straal afbrak. Een onopvallende glimlach kwam op haar lippen. Ze keek toe hoe hij naar haar toe kwam. 'Mooi paard heb je.' hoorde ze hem zeggen. De glimlach op haar lippen werd groter, 'Dankje, leuk vogeltje heb je.' antwoordde ze. Geisha snuffelde aan de jongen zijn hand, besloot dat hij oke was en liet hem haar aaien. Sheilena diepte een wortel uit haar tasje en gaf deze aan de witte merrie. Die hem meteen opat. Haar ogen gleden weer naar de Jongen. 'Sheilena.' stelde ze zich voor. Haar vragende blik bleef hem vasthouden.

Sinder streelde de neus van het paard met een glimlach om het compliment van het meisje. Ice was altijd wat onvoorspelbaar maar dat had wel iets grappigs. Het vogeltje leek haar gehoord te hebben want hij fladderde naar het meisje toe en nestelde zich in op haar hoofd "Dat doet hij als hij je aardig vindt" zei Sinder. Het meisje stelde zich voor als Sheilena. "Mooie naam, noem mij maar Sinder" zei hij vriendelijk. Ice liep wat rondjes op Sheilena's hoedje tot er een soort kuiltje ontstond en ging toen zitten om wat te doezelen in de zon.

Sheilena grinnikte en sloeg haar ogen omhoog. Ze zag het vogeltje niet hierdoor, maar om een onbergrijpelijke reden deed ze het toch. Sinder was zijn naam. 'Sinder.' herhaalde ze zacht. Bijna onhoorbaar. Maar ze wist dat hij het wel zou moeten horen. Mythische wezens hadden een geweldig gehoor. De meesten dan. Er waren natuurlijk wel uitzonderingen. Maar dat waren meestal de ouderen. En nog konden ze dan nog heel scherp horen.
Een zucht verliet haar keel. Haar verlangen om weer samen met Geisha door de heuvels te galopperen was te groot. Ze vermande zich en keek weer op. 'Dat is Geisha.' zei ze toen, met een klein hoofdknikje naar de witte merrie. Geisha keek op bij het horen van haar naam, gaf een licht briesje en at toen weer door.

Sinder ging tegen de boom staan bij Sheilena en keek naar de mensen in de verte. Het begon te schemeren en Sinder werd wat ongeduldig. Moeders riepen hun kinderen om te komen eten en de laatste mannen en vrouwen kwam terug van hun werk. Nog even en het zou donker zijn, dan zou iedereen binnen zijn en kon hij eindelijk veranderen! Hij smachtte al naar de dromen van de slapende mensen.
Uiteindelijk besloot hij dat hij iets moest doen om niet te ontploffen, hij rijkte naar de laagste tak van de boom waar ze onder stonden en hees zich op. Hij klom tot hij over het park uit kon kijken, zocht een lekker plekje tussen de takken en maakte het zich gemakkelijk.Ice merkte dat de zon verdween en opende zijn oogjes. Zoekend keek hij om zich heen naar Sinder. Hij maakte een verontwaardigd piepgeluidje toen hij Sinder zag en vladderde naar hem toe. Hij wou vliegen, écht vliegen, met Sinder.

Sheilena keek toe hoe Sinder handig de boom inklom en over het park uitkeek. Hij moest een Fenix of Griffioen zijn. In ieder geval iets vliegends, want het vogeltje fladderde maar om hem heen alsof hij samen met hem wilde gaan vliegen. Net zoals Geisha met haar wilde galoperen. Misschien konden ze 's nachts naar een groot open veld zoeken. Dan kon ze zichzelf zijn, samen met Geisha. Sheilena begreep Geisha precies. Omdat ze met haar kon communiceren. Een ding dat haar irriteerde, was dat dat alleen kon als ze zichzelf was. Niet een mens, of een ander wezen. Een zucht verliet haar keel. Ze keek weer omhoog. 'Hou je van vliegen?' vroeg ze, ze wilde uiteindelijk toch wel weten wat hij was. En als hij het wilde weten, zou ze het hem ook zeggen. Niet hardop, maar een beetje via een omweg. Ineens drong de pijn weer tot haar door. De pijn, de drang.

Sinder reageerde niet op de vraag van Sheilena, hij tuurde naar de ondergaande zon. Eindelijk verdween de laatste straal achter de horizon en waren alle gordijnen van de huizen gesloten. Sinder stond op, niet bang om te vallen. Hij stapte van tak naar tak tot hij aan de rand van de boomkap stond. Ieder gewoon mens zou vallen op zo'n moment. Sinder zette zich af, twee grote geel bruine vleugels spreidde zich. Zijn mensengedaante leek weg te branden. Met de eerste vleugelsslag die klonk zweefde er een grote griffioen in de lucht. Hij landde voor Sheilena "Welkom in Eleria, de stad van de mythes" hij wist zeker dat ze een van hen was, heel zeker. "Als de zon verdwijnt zijn alle mensen weg en hebben wij, de ruimte om ons te bewegen en onszelf te zijn" Hij sloeg met zijn vleugelsen koos het luchtruim weer. Ice vladderdeachter hem aan en leek geen moeite te hebben hem bij te houden.

Sheilena merkte dat hij niet reageerde, maar aandachtig de ondergaande zon bekeek. Alsof hij er naar uitkeek dat het nacht zou worden. Dat was het! Logisch, 's nachts kon ze in alle rust zichzelf zijn. Waarom had ze daar niet eerder aan gedacht? Haar gedachten werden bevestigd toen Sinder van de tak afsprong en grote geel-bruine vleugels uitsloeg en zei: 'Welkom in Eleria, de stad van de mythes.' ze keek hem raar aan, 'Als de zon verdwijnt, zijn alle mensen weg en hebben wij de ruimte om ons te bewegen en onszelf te zijn.' vervolgde hij zijn verhaal. Sheilena glimlachte. Sinder vloog weer op. Een griffioen. Dat was hij. Persoonlijk had ze geen moeite met griffioenen, maar ze kenden eenhoorns die ze bij voorbaat al niet aardig vonden. Ze stond op. Haar hand ging naar het petje dat ze altijd droeg en nam het af. Ze gooide het naar een van de hoogste takken van de boom, daar zou niemand het wegpakken. En al zouden ze dat wel proberen, dan konden ze het niet. Haar ogen sloten, het bultje begon te gloeien en langzaam kwam de hoorn tevoorschijn. Nu volgde de rest en al snel stond er in plaats van een meisje, een witte eenhoorn. Haar grote zwarte ogen keken naar die van Geisha. 'We kunnen weer samen zijn.' zei ze zachtje tegen haar. Daarna keek ze naar Sinder en glimlachte.

Een arend/leeuw achtige brul klonk "Deze vrijheid hebben we aan een aantal wezens te danken" zei hij "geen mens kan ons nu horen óf zien" Hij maakte een korte duikvlucht naar de eenhoord en plukte aan diens manen in een uitnodiging een stuk vrij te bewegen. Met een vleugelsslag was hij al voor haar uit gevlogen naar een open veld. Sinder scheerde laag over het gras met Ice vlak naast zich. Het kleine vogeltje was véél sneller dan je van hem zou verwachten... Sinder vond het heerlijk om de wind door zijn vacht en veren te voelen maar al snel kreeg hij zijn tweede drang: Het jagen op dromen en nachtmerries van mensen!

Sheilena lachte, keek Geisha aan en galoppeerde weg. Achter Sinder aan. De zilverachtige manen golfden in de wind. De merrie, die alles met gespitste oren bekeek, galoppeerde nu achter haar aan. Met een kleine afzet sprong ze op en hing hierdoor in de lucht naast Sinder, ookal kon ze dit niet lang volhouden, zweefde ze toch een stukje mee. Daarna liet ze zich weer zakken, rende naar Geisha en ging tegen haar aanstaan. 'Kom.' fluisterde ze. Direct daarna raakte ze met de punt van de parelmoeren hoorn de schimmelvacht van Geisha aan. Er ontstond heel even een licht, wat zo snel als het gekomen was ook weer verdween.

Opnieuw klonk een adelaar/leeuw achtige brul toen hij met krachtige vleugelslagen boven Sheilena ging vliege. Hij plukte weer aan haar manen en sloeg harder met zijn vleugels waardoor hij meer vraart maakte. Vreemde gelige rook kwam uit zijn vacht, Sinder leek met de wind te versmelten. Ice was verdwenen... Sinder keek over zijn schouder en grijnsde naar Sheilena vlak voor hij geheel verdween.

"Eens zien, wie ligt er al lekker te dromen" verschillende vaag gekleurde mistflarden kwamen uit gebouwen en huisjes. Hij zocht naar een bepaald soort droom... Een rozige mist versheen bij een flatgebouw. Sinder grijnsde, sloeg et zijn vleugels en schoot de wazige wolk in.

Hij stond in een grasveld met kort gras en vele bloemen. Er liep een vaag roze eenhoorn langs met regenboogmanen en vleugels... Inspiratie vloeide in hem toen hij een meisje van een jaar of elf op de eenhoorn zag zitten. Hij liet het eenhoorn achtige beest schrikken zodat het stijgerde en het meisje gillend van zich afwierp. De bloemen vingen het meisje op. "Vreemde droom..." dacht Sinder bij zichzelf terwijl hij brulde en de regenboogpegasus in zijn kont beet. Het beest kermde vreemd en abnormaal voor het er bloedend vandoor ging. Hij draaide zich om naar het meisje, het kind kroop bang achteruit. Sinder stamte op de grond. Het gras kleurde donkerpaars en de bloemen groeide uit tot hoge muren van duistere stekelplanten. Wanhopig probeerde het kind te onsnappen. Sinder liep op haar af en deed zijn grote snaven open. Hij boog zich over het kind alsof hij haar wilde opeten. En toen...

Hij vloog weer tussen de gebouwen, de rozige wolk was verdwenen. Sinder bedacht dat hij terug naar het park moest. Hij had zich wat laten gaan...

Van het ene op het andere moment was hij weer in het park en vloog hij naast Sheilena "ben ik weer" zei hij vlak voor hij een boom ontweek.

Sheilena zag hoe Sinder verdween. Ze draaide zich om en keek Geisha aan. 'Kom je nog?' vroeg ze. Waarna ze meteen weggaloppeerde. Samen renden ze over het veld midden in het park. De wind streek door haar haren. Haar ogen glommen van het geluk. Naast haar rende Geisha. De witte merrie hinnikte van plezier. Hoe lang geleden was dit wel niet? Een paar andere wezens zag ze voorbij komen. Met een blik naar Geisha wist ze meteen wat ze wilde. Wedstrijd! Abrupt stond Sheilena stil. De witte merrie kwam naast haar staan en schraapte met haar hoef over de grond. Na een ogenblik helemaal niets, kwamen ze in actie. De twee paarden schoten over het veld, ze bleven naast elkaar. Even bestond er helemaal niets meer, behalve zij tweeen en het grote groene veld voor hen. Sheilena versnelde nog een stuk en haalde Geisha in. Maar lang duurde het niet voordat Geisha weer naast haar kwam. Een normaal paard zou deze snelheden niet halen, maar Geisha was nu anders. Ze had een aanraking van haar hoorn gekregen en dat gaf haar voor een bepaalde tijd kracht. Sheilena lachte. Naast haar verscheen Sinder weer. 'Ben ik weer.' zei hij, waarna hij een boom ontweek. Sheilena versnelde weer. Het veld schoot onder hen door.

De angst van het meisje had hem extra kracht gegeven. Soms maakte hij dromen heel mooi en vredig, dan heelde hij. Als hij de droom mysterieus maakte heelde zijn binneste. Sinder maakte meer hoogte tot hij nog maar een zwart tegen de sterren afgetende figuur was. Hij vauwde zijn vleugels en liet zich achterover vallen. Met een enorme vaart viel hij naar beneden. De wind suisde langs hem en speelde met zijn vacht. De grond kwam steeds sneller naar hem toe.
Hij spreidde zijn vleugels en maakte een hoek van negentig graden zodat hij weer horizontaal vloog, recht op Geisha en Sheilena af. Hij strekte zijn voorpoten uit en zette zich af tegen de grond zodat hij vertikaal de lucht in schoot, vlak voor de botsing die plaats zou vinden als hij niet was opgetrokken.