Een gegiegel galmde over het bouwterrein. Ryona was voor de zoveelste keer weer dronken, als ze daar de kans voor had. Vaak kwam ze moeilijk aan dat lekkere spul, maar ditkeer was het gelukt. Opnieuw barstte ze in giegelen uit en ze begon hikkend en vals een liedje te zingen. Terry liep naast haar, af en toe keek hij naar haar maar verder deed hij niks. Ze moest het zelf maar weten. Ryona nam nog een slok uit de fles die ze bij zich had en ze veegde haar mond af. Een gehik kwam uit haar mond, waardoor ze opnieuw moest giegelen. Ze vond het wel grappig. Nu voelde ze zich losser en de gedachte dat ze nu wel kon transformeren ging door haar hoofd.Ik zou het niet doen als ik jou was, zei een galmende stem in haar hoofd. Haar Cerberus-achtige persoonlijkheid bemoeide zich vaak met allerdaagse zaken, zonder de stem was ze al vaker bijna dood gegaan. "Ik doe wat ik zelf wil," gromde Ryona die opeens niet meer giegelde. "Je laat je er buiten, hond." Toch luisterde ze naar de stem en ze giegelde toen ze weer begon te hikken. Ze plofte neer op een versleten bank die naast een kapotte tafel stond en Terry ging naast haar zitten.