Een slaapplek...

Luka zag een huis met een plat dak wat nog behoorlijk in tact was. Luka gleed op de wind naar beneden en kwam uiteindelijk op het dak terecht, de motor had ze al beneden gedropt. De nek van Luka boog weer 'stap maar af' zei ze rustig en verandererde weer terug in een meisje. Een luik op het dak greep haar blik vast, ze liep ernaartoe en opende het. kom je mee naar binnen? vroegze en sprong via een trapje naar beneden en kwam met een plof op de grond terecht.

Dytan sprong van Luka's rug af en veerde even door zijn knieen waarna hij weer rechtop ging staan. Hij had nog nooit op de rug van een draak gevlogen maar het was geweldig geweest. Hij liep achter Luka aan en sprong ook van de trap naar beneden. Achter zich sloot hij het luik weer. De houten planken kraakte een beetje onder zijn voeten terwijl Dytan rondkeek in de kamer.

Het was een mooi huis en het was nog helemaal in tact. Het huis zag er gezellig uit en er waren veel kamers de huiskamer was leeg en de rest van het huis zager ook nog goed uit... in een van de slaapkamers was een bed, een twee persoons bed en de kamer zelf had één raam met ee mooi gordijn ervoor, voor de rest stond eer een wastafel en een nacht kastje aan elke kand van het bed met een lamp erop. 'Is dit een goede plek?' vroeg Luka kort en liep de kamer in...

Dytan was achter Luka aangelopen. Hij bleef bij de deuropening staan en keek de kamer even rond. ''Nou er staat in elk geval een bed'' zei hij met een kleine glimlach die even snel weer verdwenen was. Hij liep naar het raam toe en keek even naar buiten. Buiten was het donker en de regen tikte zachtjes tegen het raam. Dytan schoof het gordijn ervoor.

(BEN JIJ ALWIR?!)

Luka keek naar Dytan en liep naar hem toe 'wat is er?' vroeg ze en keek uit het raam. Opeens zag ze Vergil op een tak heen en weer gaan 'Vergil!' riep ze en de uil kwam aangevlogen. Vergil kwam op de schouder van Luka zitten en schuurde haar kopje tegen het hoofd van Luka, Luka kroelde haar onder haar veren en ging zitten op het stoffige bed zitten...

(Nee dat lijkt alleen maar zo. Natuurlijk wat dacht jij dan? xD)

''Niets, hoop ik'' zei Dytan zacht op de vraag van Luka wat er was toen hij naar buiten had gekeken. Hij had een stap opzij gedaan zodat de uil naar binnen kon. Hij keek nu naar de twee die op het bed waren gaan zitten. Hij deed zijn zwarte jas uit en gooide die over de leuning van een stoel die in de hoek van de kamer stond. Eronder had hij een zwart shirt met korte mouwen aan. Pas nu was de groene tatoage rond zijn onder arm te zien. Het was een kronkelende slang. De kop stopte bij zijn pols, daarom was de tatoage nooit zichtbaar omdat hij altijd verborgen ging onder zijn jas.

(op wolfstory bedoel ik)

'mooie tattoo' Saphira vleiend en pakte zijn arm vast, ze keek naar de tattoo die om zijn arm gekruld zat. Saphira plofte achterover op het bed en keek naar het plafond dat bedekt was met een dikke laag verf. Na een tijdje geroomd te hebben keek ze Dytan met haar doordringende blauwe ogen aan. 'Zoek maar een mooi slaapplaatsje' Zei Saphira tegen Vergil en Vergil vloog de kamer uit, de gang in en verdween daarna in de huiskamer.

(Ja. Ik ben daar inderdaad Alwir. Dat bevestigde ik toch ook)

''Het is geen tattoo'' zei Dytan kortaf. Zijn blik was ineens bitter. Ook iets in zijn stem klonk bitter. ''Dat is, of eerder was Idas. Hij was mijn vriend een tijd geleden. Een ander mythisch wezen heeft dit met hem gedaan tijdens een gevecht'' zei hij zacht. Daar was duidelijk aan te merken dat hij Idas behoorlijk miste. Na een paar seconden plofte Dytan naast Luka op het bed neer.

Luka gad medeleiden 'gaat het?' vroeg ze en draaide zich naar Dytan toe om hem goed aan te kijken 'w... wat is er dan gebeurt?' vroeg ze, bang dat hij boos zou reageren door haar foute vraag 'je hoeft het niet te zeggen' zei Luka opeens en pakte Dytans hand vast...

Dytan keek even naar zijn hand die Luka ineens vastpakte maar ging daar verder niet op in. ''Idas was mijn huisdier. Een slang net als ik. Ik zag hem niet als huisdier maar als vriend. Nadat ik mijn ouders ooit kwijtgeraakt was vond Idas me. Hij werd als een broer voor me. Op een dag raakte ik verzeild in een gevecht met een ander mythisch wezen van een ander ras. Ik was aan het verliezen totdat Idas me kwam helpen door mee te vechten. Hij offerde zichzelf op door zich te laten samensmelten met me zodat ik de kracht had om door te gaan. Dat zal ik nooit vergeten.'' Dytan merkte dat hij steeds zachter begon te praten totdat hij bijna fluisterde.

'Wil je je vriend terug?' vroeg ze en haalde een flesje uit haar zak 'hier, giet dit over je pols, ik weet niet of het werkt maar...' Luka stopte en ging rechtop zitten. 'Kom es' zei ze en wou hem overeind helpen 'als je je vriend terug wilt moet je het écht willen anders werkt het serum niet.

Dytan ging overeind zitten en keek Luka recht aan. ''Kan je Idas echt terug brengen?'' vroeg hij ongelovig. ''Natuurlijk wil ik hem terug'' vervolgde hij haastig. Hij legde zijn arm op zijn bovenbeen. Zijn gif groene ogen keken Luka recht aan. ''Probeer het maar'' zei hij zacht en stak zijn arm naar haar uit.

'ik weet niet zeker of het lukt maar ik kan het proberen' zei ze en hield de hand van Dytan vast. Saphira keek hem aan 'alshet niet lukt moet je niet boos worden okay?' vroeg ze en haalde het dopje van het flesje eraf... de inhoud van het flesje goot ze over de onderarm van Dytan hopend dat er wat zou gebeuren.

Dytan's gezicht betrok van de pijn toen zijn onderarm begon te branden van het spul. Met een sissend geluid liet de kronkelende slangentatoage langzaam los en veranderde in een echte slang. De slang opende zijn ogen en keek even versuft rond. Een breede grijns verscheen op Dytan's gezicht. De slang keek om en siste vrolijk naar Dytan. ''Idas?'' vroeg Dytan omdat hij het nog steeds niet echt geloofde dat Idas weer gewoon leefde. De slang krokelde zich rond Dyan's arm omhoog en ging in zijn nek liggen. Met zijn gespleten tong kietelde hij Dytan's wang even. Dytan lachte even zacht en keek daarna naar Saphira. ij pakte haar arm en trok haar naar zich toe. Hij omhelsde haar stevig. ''Dank je'' zei hij zacht in haar oor.

'Niets te danken' Zei Luka en en lachte even, daarna liet ze Dytan los en keek ze naar de slang, ze glimlachte en keek Dytan toen aan ben blij?' vroeg ze dat was een stomme vraag... natuurlijk was hij blij dat hij zijn slang terug had. Luka floot op haar vingers en Vergil kwam eraan, het dier zat nu op de schouder van Luka en keek met een scheef koppie naar de slang die daar om Dytan heen gekruld zat, Vergil kraaide even en ging toen op het bed zitten...

Dytan haalde Idas uit zijn nek en keek hem even recht aan. ''Ga maar slapen. Dat heb je wel verdient'' fluisterde hij sissend tegen hem. Idas knikte alsof hij Dytan leek te begrijpen wat ook zo was aangezien Dytan met slangen kon spreken. Hij gleed op de grond naar de stoel waar Dytan's jas lag. Hij ging opgekruld op de stoel liggen en legde zijn kop te rusten op zijn lichaam. Dytan keek even naar Luka. ''Misschien moeten wij zijn voorbeeld maar volgen'' zei hij zacht.

Luka keek hem aan en liep de krakende trap op naar de slaapkamer. In de kamer deed Luka een kast open en pakte er een deken, een laken en een kussen uit ze gooide het op het bed en kleedde zich uit. Saphira stapte in het bed en zette haar tas naast het bed neer zodat ze er bij kon zodat -als er iets zou gebeuren- er bij zou kunnen. 'Kom je ook?!' riep ze naar beneden en was vergeten de gordijnen te sluiten, dus liep ze naar het raam om de gordijnen dicht te doen...